لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عطاروصلت نامه
شمارهٔ 31-رجوع به مطلب : هیبت حق جمله را یکسان کند
شمارهٔ 32-حکایت قطب الاولیاء سلطان بایزید قدس سره : سائلی بنشست پیش بایزید
شمارهٔ 33-حکایت درویش مسافر : بود درویشی مسافر ای غلام
شمارهٔ 34-در بیان منزل جمال وجلال حضرت احدیت عز اسمه : بعد از آن بینی جمالی با جلال
شمارهٔ 35-الحکایت الرموز و تتمه‌ای از حالات شیخ لقمان و آمدن شیخی از بخارا بدیدن او : شیخ لقمان بود در عین وصال
شمارهٔ 36-در ترغیب سالک در سلوک : جهد کن ای دوست تا واصل شوی
شمارهٔ 37-در مناجات شیخ بهلول و ختم کتاب : پادشاها ره نما این بنده را
شمارهٔ 38-فی الرباعیات در فنای عاشق : ای پاکی تو منزه از هر پاکی
شمارهٔ 39-و له ایضاً : در وصف تو عقل طبع دیوانه گرفت
شمارهٔ 40-و له ایضاً : ای هشت بهشت یک نثار در تو
شمارهٔ 41-وله ایضاً : هر دل که ز لطف تو نشان یابد باز
شمارهٔ 42-وله ایضاً : ای خلق دو کون ذکر گویندهٔ تو
شمارهٔ 43-وله ایضاً : ای آنکه ز کفر دین تو بیرون آری
شمارهٔ 44-وله ایضاً : ای آنکه چنانکه مصلحت میدانی
شمارهٔ 45-وله ایضاً : کاری که ورای کفر و دین می‌دانم
شمارهٔ 46-وله ایضاً : از سر تو هر که با نشان خواهد بود
شمارهٔ 47-وله ایضاً : بی یاد تو دل چو سایه در خورشید است
شمارهٔ 48-وله ایضاً : گیرم که به تو لطف الهی آمد
شمارهٔ 49-فی الموت : چون روی تو در هلاک خواهد آمد
شمارهٔ 50-فی الموت : از آتش دل چو دود برخواهی خواست
شمارهٔ 51-فی الموت : زان پیش که در عین هلاکت فکنند
شمارهٔ 52-فی الموت : تا کی به نظارهٔ جهان خواهی زیست
شمارهٔ 53-و له ایضاً : گاهی به قبول خلق خواهی آویخت
شمارهٔ 54-و له ایضاً : گر در کوهی مقیم و گر در دشتی
شمارهٔ 55-و له ایضاً : چون آفت بی‌قیاس داری در پی
شمارهٔ 56-و له ایضاً : بگشای نظر خلق پراکند نگر
شمارهٔ 57-و له ایضاً : هر رنگ که ممکن است آمیخته گیر
شمارهٔ 58-و له ایضاً : ره بس دور است توشه بردار و برو
شمارهٔ 59-و له ایضاً : گیرم که جهان بکام دیدی و شدی
شمارهٔ 60-و له ایضاً : قومی که بخواب مرگ سرباز نهند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* خاکساری که به خواری به جهان ننگرد او
* بر سرش خاک که از خاک بسی خوارتر است
شعر کامل
عطار
* از پیر گوشه گیری وسیر از جوان خوش است
* از تیر راستی و کجی از کمان خوش است
شعر کامل
صائب تبریزی
* منکه چون سرو از جهان یکباره آزاد آمدم
* دامنم چون نرگس ار پر زر نباشد گومباش
شعر کامل
خواجوی کرمانی