1. دوش از بَرِ یاری که دلم شیفتۀ اوست

2. وز شرح کمال خردش، ناطقه لال است

3. آمد به برم، قاصد فرخنده سروشی

4. با نامۀ عذبی، که مگر آب زلال است

5. نظمش نتوان گفت، که سلکی ست ز گوهر

6. هر سطری از آن در نظرم عقد لآل است

7. بگشودم و برخواندم و سنجیدم و دیدم

8. کز بنده رهی، حاصل آن نامه، سؤال است

9. کامروز، درین ناحیه عاشق سخنان را

10. غوغا به سر شعر جمال است و کمال است

11. القصّه، درین مسأله یاران دو گروهند

12. در حجّت ترجیح یکی زین دو، جدال است

13. این شعر پدر آورد، آن شعر پسر را

14. یکسو نشد این مشغله، امروز دو سال است

15. راضی شده اند آن همه یاران مجادل

16. کز کلک تو حکمی که رسد، وحی مثال است

17. بگشاد پی پاسخ سنجیده، پر خویش

18. سیمرغ خیالم که سپهرش ته بال است

19. مجموعۀ آن هر دو، به دقّت نگرستم

20. گر معجزه گفتن نتوان، سحر حلال است

21. دیدم که دوات و قلم آن دو شهنشاه

22. در مملکت شوکتشان کوس و دوال است

23. آن هر دو، به فضل آیت و برهان بلاغت

24. در حجلۀ آن هر دو، پریزاد خیال است

25. غرّایی هر مطلعشان مهر سپهری ست

26. سیرابی هر مصر عشان، تیغ مثال است

27. شعر شعرایی که قرینند به ایشان

28. نسبت به گهرسنجی آن هر دو سفال است

29. در چنگ دبیران قوی پنجه، قلمها

30. پر پیچ و خم، از خجلت آن هردو، چونال است

31. جمع، آن همه اتقان به لطافت کِه نموده؟

32. پیش دمشان، غاشیه بر دوش شمال است

33. هر صفحۀ مشکین رقم آن دو گهر سنج

34. چون عارض خوبان، همه خطّ و همه خال است

35. امّا چو کسی دیدۀ انصاف گشاید

36. این مطلع من آینۀ صدقِ مقال است

37. در شعر جمال ارچه جمالی به کمال است

38. امّا نه به زیبایی ابکار کمال است

39. لفظش، به صفا آینۀ شاهد معنی ست

40. معنی به شکوهی ست که طغرای جلال است

41. هر نکتۀ سربستۀ او نافۀ مشکی ست

42. هر نقطۀ او، شوخ تر از چشم غزال است

43. فیض رقمش، از تتق غیب سروش است

44. مدّ قلمش در افق فضل، هلال است

45. صد بار ز سرتاسر دیوانش گذشتم

46. لیلی ست، که سر تا به قدم غنج و دلال است

47. دریوزه گر رشحۀ اویند، حريفان

48. الحق رگ ابر قلمش بحر نوال است

49. استاد سخن گر چه جمال است ولیکن

50. تکمیل همان طرز و روش، کار کمال است

51. تحقیق در اقوال دو استاد، حزین را

52. این است که گفتیم و جزاین محض جدال است

53. رای همه این بود، که خلّاق معانی

54. آخر نه خطاب وی از اصحاب کمال است

55. معیار کمالم من و با من دگران را

56. در پلّۀ میزان خود، اندیشه وبال است

57. این نامه نوشتم به شب هفتم شوّال

58. ماه این و هزار و صد و سیّ و دو به سال است