1. از چهل سال فزون شد که به شیرین سخنی

2. من چو خورشید در اقطار جهانم مشهور

3. آن سرافیل نفس سوخته ام کز تف دل

4. می دمد از گلوی خامۀ من نفخۀ صور

5. بالد از تربیت نالۀ من شعلۀ شوق

6. زیر بال نفسم، گرم شود آتش طور

7. هر گهر کز رگ نیسان قلم ریخته ام

8. بود آویزۀ گوش و بَرِ ایّام و شهور

9. دشمن و دوست، چه دانا و چه نادان، گیرند

10. مصرعم را به صد اکرام چو بیت معمور

11. وحش و طير از اثر نالۀ من در شورند

12. چون سراییدن داوود، به آیات زبور

13. طرفی از شهرت و از شعر که بستم این است

14. که سخن، قدر مرا کرد به عالم مستور

15. ذلّت شعر، فرو برد مرا در دل خاک

16. زیر این گرد کسادی شده ام زنده به گور

17. آن فرومایۀ بیچاره که امروز، زبان

18. بگشاید به سخن، با همه سامان قصور

19. نه شکوهی، نه شعوری، نه زبانی، نه دلى

20. لفظ را عارز ربط وی و از معنی عور

21. از دهن هر چه برآرد، به گریبانش رود

22. می زند بیهده از بهر خود این خر، طنبور

23. به کتاب لغت و دفتر اشعار کند

24. از رَهِ کدیه، به دریوزهِ الفاظ مرور

25. کند از جهل مرکّب سیه ار چند ورق

26. آن سجلّی ست به حُمقش، برِ اصحاب شعور

27. طرف او چیست ندانم ز سخن، حیرانم؟

28. که به امّید چه، این پیشه به خود بسته به زور؟