مرا عجب می آید که این حافطان چون پی نمی برند از احوال عارفان ؟ چنین شرح که می فرماید: وَلَا تُطِعْ كُلَّ حَلَّافٍ ( تو هرگز اطاعت مکن احدی از منافقان دون را که دائم [به دروغ] سوگند می خورند – قلم – 10)، غماز (سخن چین) خاص، خود اوست که فلان را مشنو، هر چه گوید که او چنین است با تو، هَمَّازٍ مَّشَّاء بِنَمِيمٍ، مَنَّاعٍ لِّلْخَيْرِ (دائم عیبجویی و سخن چینی می کنند و خلق را هرچه بتوانند از خیر و سعادت [ و ایمان] باز می دارند– قلم -11، 12). الا قرآن عجب جادوست غیور. چنان می بندد که صریح در گوش خصم می خواند، چنانکه فهم می کند و هیچ خبر ندارد [ و از لذت آن بی خبر است یا خود] باز می رباید، خَتَمَ اللّهُ (خداوند مهر نهاده است). عجب لطفی دارد، ختمش می کند که می شنود و فهم نمی کند و بحث می کند و فهم نمی کند.

الله لطیف و قهرش لطیف و قفلش لطیف. اما نه چون قفل گشائیش که لطف آن در صفت نگنجد. من اگر از اجزا خود را فرو سکلم (گسسته شوم)، از لطف بی نهایت و ارادت قفل گشایی و بیچونی و فتاحی او خواهد بود. زنهار بیماری و مردن را در حق من متهم نکنید که آن جهت رو پوش است. کِشنده من این لطف و بی مثلی او خواهد بودن، آن کارد یا شمشیر که پیش آید جهت دفع چشم اغیارست، تا چشمهای نحس بیگانۀ جُنب ادراک این مقتل نکند.