1. بلک از چفسیدگی در خان و مان

2. تلخشان آید شنیدن این بیان

3. خرقه‌ای بر ریش خر چفسید سخت

4. چونک خواهی بر کنی زو لخت لخت

5. جفته اندازد یقین آن خر ز درد

6. حبذا آن کس کزو پرهیز کرد

7. خاصه پنجه ریش و هر جا خرقه‌ای

8. بر سرش چفسیده در نم غرقه‌ای

9. خان و مان چون خرقه و این حرص‌ریش

10. حرص هر که بیش باشد ریش بیش

11. خان و مان چغد ویرانست و بس

12. نشنود اوصاف بغداد و طبس

13. گر بیاید باز سلطانی ز راه

14. صد خبر آرد بدین چغدان ز شاه

15. شرح دارالملک و باغستان و جو

16. پس برو افسوس دارد صد عدو

17. که چه باز آورد افسانهٔ کهن

18. کز گزاف و لاف می‌بافد سخن

19. کهنه ایشانند و پوسیدهٔ ابد

20. ورنه آن دم کهنه را نو می‌کند

21. مردگان کهنه را جان می‌دهد

22. تاج عقل و نور ایمان می‌دهد

23. دل مدزد از دلربای روح‌بخش

24. که سوارت می‌کند بر پشت رخش

25. سر مدزد از سر فراز تاج‌ده

26. کو ز پای دل گشاید صد گره

27. با کی گویم در همه ده زنده کو

28. سوی آب زندگی پوینده کو

29. تو به یک خواری گریزانی ز عشق

30. تو به جز نامی چه می‌دانی ز عشق

31. عشق را صد ناز و استکبار هست

32. عشق با صد ناز می‌آید به دست

33. عشق چون وافیست وافی می‌خرد

34. در حریف بی‌وفا می‌ننگرد

35. چون درختست آدمی و بیخ عهد

36. بیخ را تیمار می‌باید به جهد

37. عهد فاسد بیخ پوسیده بود

38. وز ثمار و لطف ببریده بود

39. شاخ و برگ نخل گر چه سبز بود

40. با فساد بیخ سبزی نیست سود

41. ور ندارد برگ سبز و بیخ هست

42. عاقبت بیرون کند صد برگ دست

43. تو مشو غره به علمش عهد جو

44. علم چون قشرست و عهدش مغز او