لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عرفی شیرازی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 394

1. تا برده ام به مدرسهٔ عشق رخت خویش

2. دارم وظیفه از جگر لخت لخت خویش

3. مخمور خامشی ام، فراموش کرده ایم

4. هم عهدهای ساقی و هم روی سخت خویش

5. شاهی که ظلم را به میانجی عنان دهد

6. تیغ عدوی ملک رساند به تخت خویش

7. مهلت مجو که بیشتر از عهد غنچه گی

8. گل باز بسته بود ز شاخ درخت خویش

9. گر دولت این بود که به درویش داده اند

10. باید گریستن، جم و کی را، به تخت خویش

11. عرفی هنوز مدحت دون همتان مکن

12. توفان چو تند شد تو مینداز رخت خویش


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* بیستون تاب دم تیشهٔ فرهاد نداشت
* عشق را بین که از آن کوه گران شد کمری
شعر کامل
فروغی بسطامی
* گفتی شبی به خواب تو آیم ولی چه سود
* چون من به عمر خویش ندانم که خواب چیست
شعر کامل
جامی
* چون صدف هرکس که دندان بر سر دندان نهد
* سینه اش بی گفتگو گنجینه دریا شود
شعر کامل
صائب تبریزی