لینک اشتراک گذاری
کپی شد
رودکی_دیوانمثنوی(ابیات به جا مانده از مثنوی بحر متقارب)
شمارهٔ 1 : باندا نمودند و خشور را
شمارهٔ 2 : کفن حله شد کرم بهرامه را
شمارهٔ 3 : به کوه اندرون گفت: کمکان ما
شمارهٔ 4 : توانی برو کار بستن فریب
شمارهٔ 5 : گرفت آب کاشه ز سرمای سخت
شمارهٔ 6 : ز قلب آنچنان سوی دشمن بتاخت
شمارهٔ 7 : چو گشت آن پریروی بیمار غنج
شمارهٔ 8 : سگالندهٔ چرخ مانند غوچ
شمارهٔ 9 : که بر آب و گل نقش ما یاد کرد
شمارهٔ 10 : به دشمن بر، از خشم آواز کرد
شمارهٔ 11 : نفس را به عذرم چو انگیز کرد
شمارهٔ 12 : زهر خاشه‌ای خویشتن پرورد
شمارهٔ 13 : نشست وسخن را همی خاش زد
شمارهٔ 14 : ببادافره جاودان کردمند
شمارهٔ 15 : یکی بزم خرم بیاراستند
شمارهٔ 16 : تن خنگ بید، ارچه باشد سپید
شمارهٔ 17 : کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار
شمارهٔ 18 : درخش، ارنخندد به وقت بهار
شمارهٔ 19 : به دامم نیامد بسان تو گور
شمارهٔ 20 : رسیدند زی شهر چندان فراز
شمارهٔ 21 : چه خوش گفت مزدور با آن خدیش:
شمارهٔ 22 : تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک
شمارهٔ 23 : فگندند بر لاد پر نیخ سنگ
شمارهٔ 24 : به یک باد اگر بیشتر تار رنگ
شمارهٔ 25 : دو جوی روان از دهانش زخلم
شمارهٔ 26 : بهارست همواره هر روزیم
شمارهٔ 27 : مکن خویشتن از ره راست گم
شمارهٔ 28 : به دشت ار به شمشیر بگزاردم
شمارهٔ 29 : اگر باشگونه بود پیرهن
شمارهٔ 30 : جگر تشنگانند بی‌توشگان

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* درویش مکن ناله ز شمشیر احبا
* کاین طایفه از کشته ستانند غرامت
شعر کامل
حافظ
* رشک می آید مرا از جامه بر اندام تو
* با تو ای گل جای در یک پیرهن باید مرا
شعر کامل
رهی معیری
* چه لطیفست قبا بر تن چون سرو روانت
* آه اگر چون کمرم دست رسیدی به میانت
شعر کامل
سعدی