چندانکه مرا شیخ اجل ابوالفرج بن جوزی رحمة الله علیه ترک سماع فرمودی و بخلوت و عزلت اشارت کردی. عنفوان شبابم غالب آمدی و هوا و هوس طالب.

ناچار بخلاف رای مربی قدمی چند برفتمی و از سماع و مجالست حظی برگرفتمی و چون نصیحت شیخم یاد آمدی گفتمی

تا شبی به مجمع قومی برسیدم و در آن میان مطربی دیدم

گاهی انگشت حریفان از او در گوش و گهی بر لب که خاموش

فی الجمله پاس خاطر یارانرا موافقت کردم و شبی به چند محنت به روز آوردم

بامدادان بحکم تبرک دستاری از سرو دیناری از کمر بگشادم و پیش مغنی نهادم و در کنارش گرفتم و بسی شکر گفتم. یاران ارادت من در حق او خلاف عادت دیدند و بر خفت عقلم حمل کردند.

یکی از آن میان زبان تعرض دراز کرد و ملامت کردن آغاز. که این حرکت مناسب رای خردمندان نکردی خرقه مشایخ بچنین مطربی دادن که در همه عمرش درمی بر کف نبوده است و قراضه ای در دف

گفتم: زبان تعرض مصلحت آنست که کوتاه کنی که مرا کرامت این شخص ظاهر شد. گفت: مرا بر کیفیت آن واقف نگردانی تا منش هم تقرب نمایم و بر مطایبتی که کردم استغفار گویم؟

گفتم: بلی بعلت آنکه شیخ اجلم بارها بترک سماع فرموده است و موعظه بلیغ گفته و در سمع قبول من نیامده. امشبم طالع میمون و بخت همایون بدین بقعه رهبری کرد تا بدست این توبه کردم که بقیت عمر گرد سماع و مخالطت نگردم