لینک اشتراک گذاری
کپی شد
شاه نعمت‌الله ولی_دیوانرباعی ها
رباعی شمارهٔ 91 : گر دیدهٔ دیگری خیالش بیند
رباعی شمارهٔ 92 : ای دوست حجاب ما ز ما خواهد بود
رباعی شمارهٔ 93 : تا هستی ما به ما عیان خواهد بود
رباعی شمارهٔ 94 : داند عالم اگر نکو اهل بود
رباعی شمارهٔ 95 : وجدان تو با وجود چندان نبود
رباعی شمارهٔ 96 : آن روز که کار وصل را ساز آید
رباعی شمارهٔ 97 : چون یوسف باد در چمن می ‌آید
رباعی شمارهٔ 98 : هر آینه ای که در نظر می‌ آید
رباعی شمارهٔ 99 : لطفش به کرم شهد و شهودم بخشید
رباعی شمارهٔ 100 : دلدار مرا کشت حیاتم بخشید
رباعی شمارهٔ 101 : نقشی و خیالیست که عالم خوانند
رباعی شمارهٔ 102 : توحید عوام عاقلان می دانند
رباعی شمارهٔ 103 : رندان ز وجود وز عدم دم نزنند
رباعی شمارهٔ 104 : آبست که در شیشه شرابش خوانند
رباعی شمارهٔ 105 : درد دل خسته دردمندان دانند
رباعی شمارهٔ 106 : در پای تو سروران سر انداخته اند
رباعی شمارهٔ 107 : از آتش عشق شمعی افروخته اند
رباعی شمارهٔ 108 : یک عالم از آب و گل بپرداخته اند
رباعی شمارهٔ 109 : ملک و ملکوت با هم آمیخته اند
رباعی شمارهٔ 110 : خاک در میخانه مگر بیخته اند
رباعی شمارهٔ 111 : هر باده که از حضرت الله دهند
رباعی شمارهٔ 112 : رند آن باشد که میل هستی نکند
رباعی شمارهٔ 113 : بی اسم کسی درک مسما نکند
رباعی شمارهٔ 114 : گر علم به تعلیم الهی یابند
رباعی شمارهٔ 115 : درویش و گدا مرتبهٔ جان چه کند
رباعی شمارهٔ 116 : یاری که مدام این سخن را خواند
رباعی شمارهٔ 117 : در عشق تو شادی و غمم هیچ نماند
رباعی شمارهٔ 118 : هر دل که به ذوق سرمدی خواهد بود
رباعی شمارهٔ 119 : فقری که از او غنای مطلق آید
رباعی شمارهٔ 120 : آب است که جان ما از او می یابد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* به دشواری ز رنگ و بو گران جان دست بردارد
* که از سیمای ناخن دیرتر رنگ حنا ریزد
شعر کامل
صائب تبریزی
* خروشید و جوشید و برکند خاک
* ز نعلش زمین شد همه چاک چاک
شعر کامل
فردوسی
* گر تو صد بار بیایی به سر کشته عشق
* چشم باشد مترصد که دگربار آیی
شعر کامل
سعدی