لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانمثنوی ها
شمارهٔ 61 - ترصیع : باده نوشین به صفا خواست کرد
شمارهٔ 62 - ذوقا فیتین : تن ز غنیمت به هزیمت سپرد
شمارهٔ 63 - تنسیق الصفات : باد! همه وقت، به شادی و ناز
شمارهٔ 64 - حکمت و اخلاق : چون هنر مرغ فراوان شود
شمارهٔ 65 - بمن فی العشق مات و حی فیه : سر نامه به نام آن خداوند
شمارهٔ 66 - نیازمندی در حضرت بی نیازی که دماغ مختل بندگان را از گلشن یحبهم و یحبونه بوی بخشیده : خداوندا چو جان دادی دلم بخش
شمارهٔ 67 - نعت کامل جمالی که سر ناخنی از حسنش یک بدر را دو هلال گردانید، صلی الله علیه و آله و سلم : محمد کایت نورست رویش
شمارهٔ 68 - صفت معراج صاحبدلی، که از دو نون قاب قوسین، یک دائره میم محبت بنگاشت : شبی همچون سواد چشم پاکان
شمارهٔ 69 - مدح شیخی در آئینهٔ صفا مثالی است از ذات محمد مصطفی با لعین نه بلعکس : پس از دیباچهٔ نعت رسالت
شمارهٔ 70 - ستایش خلیفهٔ شائیسته علاء الدین محمد ثبته الله تعالی علی دین محمد مصطفی صلی الله علیه و سلم : علای دیدن و دنیا، شاه والا
شمارهٔ 71 - عرض صحیفهٔ طولانی نصیحت، پیش ضمیر ملهم سلطان، که نسخه‌ایست صحیح از لوح محفوظ حفظ الله تعالی عن التلویح السو : گرفتن سهل باشد، این جهان را
شمارهٔ 72 - سرگذشت : شه آن را دان که گفت از جان آزاد
شمارهٔ 73 - در سبب نظم این جواهر که زمرد وصف خضر خان واسطهٔ عقد اوست : مبارک بامدادی کاختر روز
شمارهٔ 74 - قلم زدن نخست در شرح تیغ زدن جمهور سلاطین ماضیهٔ دهلی : خوشا هندوستان و رونق دین
شمارهٔ 75 - داستان در حک کردن نقش کفر به پلارک چند از دیباچه عشق خضر خان که شاهی از سواد هندوستان و حرفی خان خانان بود : کنون از فتح هندوستان دهم شرح
شمارهٔ 76 - آغاز انشعاب عشقهٔ عشق خضر خان از شاخ سبز و تر دول رانی : همیشه دور چرخ لاجوردی
شمارهٔ 77 - گرم شدن چشم «دول رانی» در روی شمس الحق و الدین خضر خان و از تاب مهر، آب در چشمش گشتن، و مهربان گشتن آن چشمهٔ مهر، بران نیلوفر هندی، و چون شعاع خورشید، از صفر ابر زمین افتادن : چه خوش باشد در آغاز جوانی
شمارهٔ 78 - صفت ماهتابی که پیش از مهر روشن پردهٔ ابر حیا بر رو کشیده : شبی داده جهان را زیور و روز
شمارهٔ 79 - صفت بهار، و گلگشت شجرهٔ بلند بالش مملکت والا خضر خان طوبی له، در باغ بهشت آسا، و بسوی گلهای کرنه گذشتن، و بوی دوست باز یافتن، و هوش به باد دادن : صبا چون باغ را پیرایه نو کرد
شمارهٔ 80 - جدائی افگندن تیغ زبان بد گویان میان عاشق و معشوق، و روان شدن دول رانی از خانهٔ دولت سوی کشک لعل، و در فراق خضر خان، از دود آه، کوشک لعل را سیاه گردانیدن : چو اصحاب غرض گفتند هر چیز
شمارهٔ 81 - صفت آرایش شهر و کشور، چون عروس، از برای تزویج شاه و شاهزادهٔ بی جفت، خضرخان، زادت خضره راسه، و شاهت وجه العدو بباسه! : زهی بستان آن شه را جمالی
شمارهٔ 82 - صفت داغهای جدائی، که دود از نهاد آن دو آتش زده فراق براورده : مبادا آسمان را خانه معمور
شمارهٔ 83 - صفت شب سیاه هجران، که خضرخان را در کوشک جهان نمای جهان غم نمود، و دولرانی در قصر لعل غرق خوناب بود، و افروخته شدن شمع مراد آن دو محترق هم از آتش دل ایشان، و روشنائی در کار ایشان پدید گشتن : شبی چون سینهٔ عشاق پر دود
شمارهٔ 84 - رسیدن خضر خان بادلدانی، و با او چون بخت خویش با دولت جفت گشتن : چو خوش باشد که یابد تشنه دیر
شمارهٔ 85 - خراب گشتن مجلس خانی از گردش دور مدام، و خفتن بخت بیدار خضر خان، به پریشانی این دولت در واقعه دیدن و تعبیر آن خواب پریشان از دل خسرو خستن : بسی دیدم درین گردنده دولاب
شمارهٔ 86 - راز نامه عتاب آمیز ظل الله سوی شمس الحق خضر خان : سر فرمان سپاس باد شاهی
شمارهٔ 87 - عزم سلطان عالم سوی عالم دیگر، و سلب کردن کافور مجبوب رجولیت فحول ملک و به روشنائی در چشم ملوک نشستن، و دیده قرة العین علائی را، کافور وام گردانیدن، و در آن قصاص، دیده و سر به هم باد دادن! : گرت در سینه چشمی هست روشن
شمارهٔ 88 - کشیدن اجل، شمشیر الوقت سیف قاطع، بر سر تاجوران سر پر، و شهادت آن بهشتیان بر دست زبانی چند، و گزاردن تیغ بر سر ایشان به خبر مشهور، که «السیف محاء الذنوب» : شراب عشق بازان آب تیغ است
شمارهٔ 89 - بخشیدن برکت و یمن، فرزند یمین‌الدین مبارک را، ازین پند نامه میمون، تا در نقش این پند فرو شود، و از بند نفس بیرون آید! : ایا چشم و چراغ دیدهٔ من
شمارهٔ 90 - در اختتام این سواد پر از آب زندگانی، که ماجرای دول رانی و خضرخان است ، خصصهما الله به عمر الخضر : به حمد الله که از عون الهی

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* هرگز مگو که کعبه ز بت خوشتر است
* هر جا که هست جلوه ی جانانه خوشتر است
شعر کامل
عرفی شیرازی
* مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
* که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم
شعر کامل
سعدی
* به بزمگاه چمن رو که خوش تماشایی است
* چو لاله کاسهٔ نسرین و ارغوان گیرد
شعر کامل
حافظ