لینک اشتراک گذاری
کپی شد
محتشم کاشانی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 174

1. طبیب من ز هجر خود مرارنجور می‌دارد

2. مرا رنجور کرد از هجر و از خود دور می‌دارد

3. چو عذری هست در تقصیر طاعت می پرستان را

4. امام شهر گر دارد مرا معذور می‌دارد

5. به باطن گر ندارد زاهد خلوت نشین عیبی

6. چرا در خرقهٔ خود را این چنین مستور می‌دارد

7. اگر بینی صفائی در رخ زاهد مرو از ره

8. که صادق نیست صبح کاذب اما نور می‌دارد

9. سیه روزم ولی هستم پرستار آفتابی را

10. که عالم را منور در شب دی جور میدارد

11. طلب کن نشئه زان ساقی که بیمی چشم خوبان را

12. به قدر هوش ما گه مست و گه مخمور میدارد

13. پس از یک مردمی گر میکنی صد جور پی‌درپی

14. همان یک مردمی را محتشم منظور می‌دارد


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گنج آزادگی و کنج قناعت ملکیست
* که به شمشیر میسر نشود سلطان را
شعر کامل
سعدی
* سطری از دفتر سرگشتگی مجنون است
* گردبادی که ازین دامن صحراست بلند
شعر کامل
صائب تبریزی
* رزق ما آید به پای میهمان از خوان غیب
* میزبان ماست هر کس می شود مهمان ما
شعر کامل
صائب تبریزی