لینک اشتراک گذاری
کپی شد
رودکی_دیوانمثنوی(ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه)
شمارهٔ 31 : پادشا سیمرغ دریا را ببرد
شمارهٔ 32 : اندر آن شهری که موش آهن خورد
شمارهٔ 33 : از فراوانی، که خشکا مار کرد
شمارهٔ 34 : آنگهی گنجور مشک آمار کرد
شمارهٔ 35 : چونکه مالیده بدو گستاخ شد
شمارهٔ 36 : چون که نالنده بدو گستاخ شد
شمارهٔ 37 : کرد روبه یوزواری یک ز غند
شمارهٔ 38 : مرد دینی رفت و آوردش کنند
شمارهٔ 39 : گنبدی نهمار بر برده، بلند
شمارهٔ 40 : روز جستن تازیانی چون نوند
شمارهٔ 41 : روز جستن تازیانی چون نوند
شمارهٔ 42 : گر بزان شهر با من تاختند
شمارهٔ 43 : نان آن مدخل ز بس زشتم نمود
شمارهٔ 44 : گفت دینی را که: این دینار بود
شمارهٔ 45 : زن چو این بشنیده شد خاموش بود
شمارهٔ 46 : سرخی خفچه نگر از سرخ بید
شمارهٔ 47 : چون کشف انبوه غوغایی بدید
شمارهٔ 48 : سر فرو بردم میان آبخور
شمارهٔ 49 : خور به شادی روزگار نوبهار
شمارهٔ 50 : داشتی آن تاجر دولت شعار
شمارهٔ 51 : مرد مزدور اندر آغازید کار
شمارهٔ 52 : آشکوخد بر زمین هموارتر
شمارهٔ 53 : از تو دارم هر چه در خانه خنور
شمارهٔ 54 : گرسنه روباه شد تا آن تبیر
شمارهٔ 55 : آتشی بنشاند از تن تفت و تیز
شمارهٔ 56 : وز چکاوک نوف بینی رستخیز
شمارهٔ 57 : چون گل سرخ از میان پیلگوش
شمارهٔ 58 : شیر خشم آورد و جست از جای خویش
شمارهٔ 59 : ابله و فرزانه را فرجام خاک
شمارهٔ 60 : موی سر جغبوت و جامه ریمناک

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ز بس زهر شکایت خوردم و بر لب نیاوردم
* به سبزی می زند تیغ زبان چون پسته در کامم
شعر کامل
صائب تبریزی
* با تهی چشمان چه سازد نعمت روی زمین؟
* سیری از خرمن نباشد دیده غربال را
شعر کامل
صائب تبریزی
* تو گرم کن نفس خویش را به آتش عشق
* رها کن آن دگران را به زیره و پلپل
شعر کامل
اوحدی