لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 3871 : خوشا کسی که ز خود باخبر نمی باشد
غزل شمارهٔ 3872 : به ملک امن رضا شور وشر نمی باشد
غزل شمارهٔ 3873 : به زیر چرخ دل شادمان نمی باشد
غزل شمارهٔ 3874 : کسی به ملک رضا خشمگین نمی باشد
غزل شمارهٔ 3875 : ز کلک تازه من شعر تر نمی گسلد
غزل شمارهٔ 3876 : دلم بجا زتماشای دلنوازآمد
غزل شمارهٔ 3877 : نه هرکه خواجه شود بنده پروری داند
غزل شمارهٔ 3878 : نه هر سخن نشناسی سخنوری داند
غزل شمارهٔ 3879 : کریم اوست که خود را بخیل می داند
غزل شمارهٔ 3880 : دلیل راه کج از مستقیم می داند
غزل شمارهٔ 3881 : قد تو سرو چمن را پیاده می داند
غزل شمارهٔ 3882 : چنان که حسن ترا هیچ کس نمی داند
غزل شمارهٔ 3883 : دهان تنگ تو هرخرده دان نمی داند
غزل شمارهٔ 3884 : کجاست می که مرا شیرگیر گرداند
غزل شمارهٔ 3885 : کمند زلف تو خود را به آفتاب رساند
غزل شمارهٔ 3886 : خط تو سلسله خود به مشک ناب رساند
غزل شمارهٔ 3887 : مرا شکستگی پا به آن جناب رساند
غزل شمارهٔ 3888 : ز حرف بر لب شیرین او اثرماند
غزل شمارهٔ 3889 : به زیر چرخ مقوس که جاودان ماند
غزل شمارهٔ 3890 : اثر ز همت مستانه در شراب نماند
غزل شمارهٔ 3891 : خزان رسید وگل افشانی بهار نماند
غزل شمارهٔ 3892 : به زلف سنبل وخط بنفشه کی پیچم
غزل شمارهٔ 3893 : نه گل نه لاله درین خارزار می ماند
غزل شمارهٔ 3894 : فلک به آبله خار دیده می ماند
غزل شمارهٔ 3895 : سخن غریب چو شد در وطن نمی ماند
غزل شمارهٔ 3896 : زخنده تو گره در دلی نمی ماند
غزل شمارهٔ 3897 : موحدان که به لیل ونهار ساخته اند
غزل شمارهٔ 3898 : سبکروان به زمینی که پاگذاشته اند
غزل شمارهٔ 3899 : سبکروان ز خم آسمان برآمده اند
غزل شمارهٔ 3900 : فسردگان که اسیر جهان اسبابند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ
* اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ
شعر کامل
وحشی بافقی
* باغ عیشم که بصد گونه ریاحین خوش بود
* از گل و لاله تهی گشت و ز خاشاک پرست
شعر کامل
سیف فرغانی
* تاک بالا دست من بیعت به طوبی بسته است
* خوشه ام عقد اخوت با ثریا بسته است
شعر کامل
صائب تبریزی