لینک اشتراک گذاری
کپی شد
انوری_دیوانمقطع ها
شمارهٔ 361 : لنگ خواهی مرا روا باشد
شمارهٔ 362 - التماس کفش کند : فخر دین یک التماسست از توام
شمارهٔ 363 - در حسب حال : از سخنهای عذب شکر طعم
شمارهٔ 364 - در نصیحت : غم به تکلف به سر من مبار
شمارهٔ 365 - در اشتیاق : به خدایی که در موجودات
شمارهٔ 366 - در عزلت و قناعت و جواب سائلی که از حکیم قصهٔ شعر گفتنش پرسید گوید : دی مرا عاشقکی گفت غزل می‌گویی
شمارهٔ 367 : کارها را طلب مکن غایت
شمارهٔ 368 : به خدایی که قائمست به ذات
شمارهٔ 369 - در ریاضت خاطر : چون من به ره سخن فراز آیم
شمارهٔ 370 - مذمت ممدوحی که وعدهٔ صله بدو داده و وفا نکرده : کردگارا مشته رندی ده جهان را خوش تراش
شمارهٔ 371 - در مدح : ای غلامت چو شاد بخت فلک
شمارهٔ 372 - در اشتیاق : خداوندا همی خواهم که از دل
شمارهٔ 373 - از زبان پسران میرداد که یکی طوطی به یک ملقب به ناصرالدین و دیگر عضدالدین است گفته و آنها را ستایش کرده است : گیتی به سر سنان گشادیم
شمارهٔ 374 - در تمثیل : خصم تو و قاعدهٔ ملک تو
شمارهٔ 375 - معما : علم آصف گنج قارون صبر ایوب رسول
شمارهٔ 376 - شراب خواهد : ای ز نور شرابخانهٔ تو
شمارهٔ 377 - لغز به اسم سلطان سنجر و بیان آنکه عدد نام سنجر با پیغمبران مرسل یکیست : ای خردمند اگر گوش سوی من داری
شمارهٔ 378 - در طلب عفو : بزرگا گر خطایی کرده آمد
شمارهٔ 379 - مطایبه : چو غزنینی به محشر زنده گردد
شمارهٔ 380 - در اظهار نیک‌نفسی خود گفته است : من توانم که نگویم بد کس در همه عمر
شمارهٔ 381 - در غیبت پیروزشاه از بلخ و تهنیت قدوم او : احمد مرسل ز خاک مکه چون هجرت گزید
شمارهٔ 382 - در شکایت اهل زمان : روبهی می‌دوید از غم جان
شمارهٔ 383 - نصیحت : کم عیالی سعادتیست که مرد
شمارهٔ 384 : روی بخت خواجه خرم همچو گل
شمارهٔ 385 - در مرثیه : ای جهانت به مهر دل جویان
شمارهٔ 386 - در قناعت : ما را برون ز حکمت یونانیان چو هست
شمارهٔ 387 - در طلب شراب : خواجه اسفندیار می‌دانی
شمارهٔ 388 - طلب پنبه و روغن کند : ایا خورشید و مه در پیش رایت تیره و تاری
شمارهٔ 389 - نکتهٔ موزون : نشاید بهر آداب ندیمی
شمارهٔ 390 - در علو همت و کمال نفس خود : سگ خشم و خر شهوت که زبون‌گیری نیست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* باد صبا باز وزان شد به باغ
* بر گل و گلزار وزیدن گرفت
شعر کامل
مولوی
* بی‌ادب تنها نه خود را داشت بد
* بلک آتش در همه آفاق زد
شعر کامل
مولوی
* به کسی نظر ندارد بجز آینه بت من
* که ز عکس چهره خود شده است بت پرست او
شعر کامل
مولوی