لینک اشتراک گذاری
کپی شد
قدسی مشهدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 301 : تا کی چو عاقلان غم ناموس و نام خویش؟
غزل شمارهٔ 302 : عشق خواهی، خنده را بر لب کش و دلتنگ باش
غزل شمارهٔ 303 : هستیم با تو بر سر عهد قدیم خویش
غزل شمارهٔ 304 : غم کجا شد که به جان آمدم از شادی خویش
غزل شمارهٔ 305 : مرده را زنده کند چون سخن‌آراست لبش
غزل شمارهٔ 306 : کرد آه من از اثر فراموش
غزل شمارهٔ 307 : دیدم به چشم آینه بسیار سوی خویش
غزل شمارهٔ 308 : گیرم ز دل به بادیه غم، سراغ خویش
غزل شمارهٔ 309 : نگار من که بود ترک و غمزه چندانش
غزل شمارهٔ 310 : مردم از غیرت، جدا از صحبت اغیار باش
غزل شمارهٔ 311 : دوش آمد ز سفر مژده که یار آمد پیش
غزل شمارهٔ 312 : عشق، هرکس را ز باغی کرده گل در دامنش
غزل شمارهٔ 313 : سوزم همیشه از نفس آتشین خویش
غزل شمارهٔ 314 : هرکسی شاد به سال نو و نوروزی خویش
غزل شمارهٔ 315 : کَنم به ناخن حسرت، بدن من درویش
غزل شمارهٔ 316 : بسی چون سایه افتادم به پای سرو آزادش
غزل شمارهٔ 317 : روشن شود ز دود دماغم چراغ فیض
غزل شمارهٔ 318 : تازه شد با شعله در بزم تو پیمانم چو شمع
غزل شمارهٔ 319 : نیافت منصب پروانه چراغم شمع
غزل شمارهٔ 320 : غیر آه و اشک حسرت نیست در بارم چو شمع
غزل شمارهٔ 321 : فسرده صحبتم از انتظار گریه شمع
غزل شمارهٔ 322 : دارم دلی، اما چه دل، صدگونه حرمان در بغل
غزل شمارهٔ 323 : دامان عشقِ سلسله مویی گرفته دل
غزل شمارهٔ 324 : تا کی کنی به گریه، طلب آرزوی دل؟
غزل شمارهٔ 325 : می‌آیم از طوف حرم، بتخانه پنهان در بغل
غزل شمارهٔ 326 : تماشای گلی کرد آنچنان محو گلستانم
غزل شمارهٔ 327 : چو سایه در ره عشق از قفای خویشتنم
غزل شمارهٔ 328 : به گلشن تنگدل چون غنچه زادم، شادمان رفتم
غزل شمارهٔ 329 : دلم بهر قفس پرواز می‌کرد، از چمن رفتم
غزل شمارهٔ 330 : بر نیامد یک نوای غم‌فزا از خانه‌ام

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ز ناله ای که کند خامه می توان دانست
* که کوه درد به دل صاحب سخن دارد
شعر کامل
صائب تبریزی
* ز سوسن بشنو ای ریحان که سوسن صد زبان دارد
* به دشت آب و گل بنگر که پرنقش و نگار آمد
شعر کامل
مولوی
* دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال
* بی تکلف بشنو دولت درویشان است
شعر کامل
حافظ