لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال‌الدین اسماعیل_دیوانقطعه ها
قطعه قطعه شمارهٔ 151 - ایضا له : ای که خورشید بی رضای تو سر
قطعه قطعه شمارهٔ 152 - وله ایضا : گفته بودی که مرا کسبی نیست
قطعه قطعه شمارهٔ 153 - وله ایضا : از رضی الملک الحق شرمساری حاصلست
قطعه قطعه شمارهٔ 154 - وله ایضا : از علامتها که در آخر زمان
قطعه قطعه شمارهٔ 155 - وله ایضا : ای آنکه از مدارج مدح تو قاصرست
قطعه قطعه شمارهٔ 156 - وله ایضا : دور گردون با همه کس بد فعالی می کند
قطعه قطعه شمارهٔ 157 - وله ایضا : ای پیشوای شرع که ایناء روزگار
قطعه قطعه شمارهٔ 158 - ایضا له : خواجه در تحسین فزاید چون ببیند کز پیش
قطعه قطعه شمارهٔ 159 - وله ایضا : ایا شگرف نوالی که در زمین و زمان
قطعه قطعه شمارهٔ 160 - ایضا له : مرا چه حاصل ازین خواجگان بی حاصل
قطعه قطعه شمارهٔ 161 - وله ایضا : بزگوارا این خواجگی همه آنست
قطعه قطعه شمارهٔ 162 - ایضا له : چو عادتست که ابنای دهر در هر قرن
قطعه قطعه شمارهٔ 163 - وله ایضاً : دوش مخدوم من که تا جاوید
قطعه قطعه شمارهٔ 164 - وله ایضا فی التّجرید : اندرین مرغزار کشت و درود
قطعه قطعه شمارهٔ 165 - وله ایضا : مولی قوام دین که بر اقلیم حلّ و عقد
قطعه قطعه شمارهٔ 166 - وله ایضا : صدر کبیر عالم عادل ضیاء دین
قطعه قطعه شمارهٔ 167 - وله ایضا : در مدح تو اگر چه مجالی فسیح بود
قطعه قطعه شمارهٔ 168 - وله ایضا : ز مرگ ناخوشتر چیز اگر تواند بود
قطعه قطعه شمارهٔ 169 - وله ایضا : قدری شراب از رضیّ الّدین بخواستم
قطعه قطعه شمارهٔ 170 - ایضا له : چنان سزد که کسی را که رتبتی باشد
قطعه قطعه شمارهٔ 171 - ایضا له : هر کرا جای این نگارستان بود
قطعه قطعه شمارهٔ 172 - وله ایضا : بهاء الدّین که تا دور جهان بود
قطعه قطعه شمارهٔ 173 - وله ایضا : ای کریمی که با لطافت تو
قطعه قطعه شمارهٔ 174 - وله ایضا : خورشید ذرّه پرور، شاه هنر نواز
قطعه قطعه شمارهٔ 175 - ایضا له : مکن ملامت من گر به خدمت خواجه
قطعه قطعه شمارهٔ 176 - وله ایضاً : بزرگوارا آنی که پیش رأی تو خور
قطعه قطعه شمارهٔ 177 - ایضا له : سرورا عرضها نمی باید
قطعه قطعه شمارهٔ 178 - ایضاً له : ای بزرگی که خدمت تو کند
قطعه قطعه شمارهٔ 179 - ایضا له : خدایگان شریعت امام روی زمین
قطعه قطعه شمارهٔ 180 - وله ایضا : هر کرا رسم و عادت آن باشد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* آنچه از مائده فیض بر این نه طبق است
* رزق جمعی است که در پرده شب بیدارند
شعر کامل
صائب تبریزی
* بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
* فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم
شعر کامل
حافظ
* شب که سرو قامت او شمع این کاشانه بود
* تا سحر گه بر گریزان پر پروانه بود
شعر کامل
صائب تبریزی