پارسازاده ای را نعمت بیکران از ترکه عمان بدست افتاد. فسق و فجور آغاز کرد و مبذری پیشه گرفت. فی الجمله نماند از سایر معاصی منکری که نکرد و مسکری که نخورد.

باری به نصیحتش گفتم: ای فرزند دخل آب روانست و عیش آسیاب گردان یعنی خرج فراوان کردن مسلم کسی را باشد که دخل معین دارد

عقل و ادب پیش گیر و لهو و لعب بگذار که چون نعمت سپری شود سختی بری و پشیمانی خوری. پسر از لذت نای و نوش این سخن در گوش نیاورد و بر قول من اعتراض کرد و گفت: راحت عاجلی به تشویش محنت آجل منغص کردن خلاف رای خردمندان است

فکیف مرا که در صدر مروت نشسته ام و عقد فتوت بسته و ذکر انعام در افواه عوام افتاده

دیدم که نصیحت نمی پذیرد و دم گرم من در آهن سرد او اثر نمی کند، ترک مناصحت کردم و روی از مصاحبت بگردانیدم، و قول حکما را کار بستم که گفته اند: بلغ ما علیک فأن لم یقبلوا ما علیک

تا پس از مدتی آنچه اندیشه من بود از نکبت حالش بصورت بدیدم، که پاره پاره بهم میدوخت و لقمه لقمه همی اندوخت.

دلم از ضعف حالش بهم برآمد مروت ندیدم در چنان حالی ریش درویش را بملامت خراشیدن و نمک پاشیدن. پس با دل خود گفتم