لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانمطلع ها
شمارهٔ 181 : دانه خال تو خون از چشم صیاد آورد
شمارهٔ 182 : عالمی از منع زینت خرم و دلشاد شد
شمارهٔ 183 : خلقی از گفتار بی کردار من هشیار شد
شمارهٔ 184 : بی تائمل هر که در محفل سخن پرداز شد
شمارهٔ 185 : خرد دانست آن که جرم خویش را بیچاره شد
شمارهٔ 186 : تازه رو زخم کهن از زخم های تازه شد
شمارهٔ 187 : داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد
شمارهٔ 188 : تا مسیحا رفت از عالم دل خرم نماند
شمارهٔ 189 : ساده لوحانی که رو در کنج عزلت کرده اند
شمارهٔ 190 : تا نقاب از رخ برافکنده است در مشکین پرند
شمارهٔ 191 : غیرت خسرو چو خواهد رشک فرمایی کند
شمارهٔ 192 : در دل معشوق جای خود ادب وا می کند
شمارهٔ 193 : آن که لب باز از سر رغبت به غیبت می کند
شمارهٔ 194 : میکشان را باده گلرنگ خندان می کند
شمارهٔ 195 : تکیه گاه خلق، لطف حق تعالی بس بود
شمارهٔ 196 : دور ساغر بی هوای ابر پا در گل بود
شمارهٔ 197 : در بساط آسمان خشک، همت کم بود
شمارهٔ 198 : حاصل جمعیت عالم پریشانی بود
شمارهٔ 199 : بخت با ما بر خلاف راه مقصد می رود
شمارهٔ 200 : دیده هر کس که از اشک ندامت تر شود
شمارهٔ 201 : هر که گرداند ز دنیا روی، از مردان شود
شمارهٔ 202 : فیض روشن گوهران از ارتحال افزون شود
شمارهٔ 203 : از شراب لاله گون همت دوبالا می شود
شمارهٔ 204 : حسن خط از حلقه گشتن ها زیادت می شود
شمارهٔ 205 : در وجود ما شراب تلخ باطل می شود
شمارهٔ 206 : عمر اهل دولت از احسان دو چندان می شود
شمارهٔ 207 : آسمان افتادگان را غمگساری می شود
شمارهٔ 208 : خون می را از عروق تاک می باید کشید
شمارهٔ 209 : ساغر می را به دست می پرست ما دهید
شمارهٔ 210 : کجا چشم بد از دود سپندم در گزند افتد؟

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ز دریا بدریا سپاه ویست
* جهان زیر فر کلاه ویست
شعر کامل
فردوسی
* به دشواری ز رنگ و بو گران جان دست بردارد
* که از سیمای ناخن دیرتر رنگ حنا ریزد
شعر کامل
صائب تبریزی
* جان عشاق سپند رخ خود می‌دانست
* و آتش چهره بدین کار برافروخته بود
شعر کامل
حافظ