سلمان ساوجی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 122

1. به حضرت تو، که یارد، که قصه‌ای ز من آرد؟

2. به غیر باد و برآنم که باد، نیز نیارد

3. اگر نسیم نماید، کسالتی به رسالت

4. سلام من که رساند، پیام من که گذارد؟

5. نسیمی از سر زلف تو می‌خرم به دو عالم

6. وگر چه خود همه عالم، نسیم زلف تو دارد

7. خیال روی تو در چشم ما و ما، متحیر

8. در آن قلم که چنین صورتی بر آب، نگارد

9. لبم چو یاد کند، ذوق خاکبوس درت را

10. ز شوق مردم چشم من، آب در دهن آرد

11. گرم وصال تو بگذاشت پیش از این دو سه روزی

12. مرا فراق تو دائم که پیش ازین، نگذارد

13. بروز وصل خودم وعده داده بودی، سلمان

14. درین هوس، همه شبهای تیره روز شمارد


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

ابیات برگزیده

* یار آن بود که صبر کند بر جفای یار
* ترک رضای خویش کند در رضای یار
شعر کامل
سعدی
* صندل از بهر سر مردم بیدرد بود
* چوب دارست علاج سر دیوانه عشق
شعر کامل
صائب تبریزی
* بهر جایگه یار درویش باش
* همه رادبا مردم خویش باش
شعر کامل
فردوسی