لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عطار_مختارنامهباب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن
شمارهٔ 1 : دردا که دلم بوی دوایی نشنود
شمارهٔ 2 : گردل گویم به منتهایی نرسید
شمارهٔ 3 : هر چیز تو را همی جمالی دگر است
شمارهٔ 4 : این بادیهٔ تو را سری پیدا نه
شمارهٔ 5 : عشق تو که ذرّه ذرّه تابنده بدوست
شمارهٔ 6 : دردا که دلم سایهٔ اقبال ندید
شمارهٔ 7 : جانم چو ز کنهِ کار آگاه نبود
شمارهٔ 8 : تا خرقهٔ سروری ز سر بفکندیم
شمارهٔ 9 : چون دیده سپید شد نظر چند کنیم
شمارهٔ 10 : عمری به هوس نخل معانی بستم
شمارهٔ 11 : عمری بدویدم از سر بیخبری
شمارهٔ 12 : گر من فلکم به مرتبت ور ملخم
شمارهٔ 13 : از حادثهٔ آب و گلم هیچ آمد
شمارهٔ 14 : آن دل که سراسیمهٔ عالم بودی
شمارهٔ 15 : گر قصد فلک کنم به پیشان نرسم
شمارهٔ 16 : در حیرت و سودا چه توانم کردن
شمارهٔ 17 : زین پیش دلم بستهٔ پندار آمد
شمارهٔ 18 : آن سالکِ گرمرو که نامش جان است
شمارهٔ 19 : در آرزوی چشمهٔ حیوان مردم
شمارهٔ 20 : چندان که دل من به سفر بیش دَرَست
شمارهٔ 21 : گاهی به کمال برتر از خورشیدم
شمارهٔ 22 : ای دل غم جان محنت اندیش ببین
شمارهٔ 23 : که گفت ترا که راه اندوهش گیر
شمارهٔ 24 : دردا که دلم به هیچ درمان نرسید
شمارهٔ 25 : جانان آمد قصد دل و جانم کرد
شمارهٔ 26 : هر لحظه می یی به جان سرمست دهد
شمارهٔ 27 : ای دل! تو چو مردان به رهِ پرخطری
شمارهٔ 28 : هر چند که این حدیث جستی تو بسی
شمارهٔ 29 : جانی که به راه رهنمون دارد رای
شمارهٔ 30 : چون هر نفسی ز درد مهجورتری

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* تو چنگ فزونی زدی بر جهان
* گذشتند بر تو بسی همرهان
شعر کامل
فردوسی
* شب ز آه آتشین یک دم نیاسایم چو شمع
* در میان آتش سوزنده جای خواب نیست
شعر کامل
رهی معیری
* دم مرگ چون آتش هولناک
* ندارد ز برنا و فرتوت باک
شعر کامل
فردوسی