لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عطارنزهت الاحباب
شمارهٔ 1-دیباچه : حمد وافر و ثنای متکاثره آفریدگاری را که نوع انسان را بر دیگر حیوانات مرتبت نطق تفضیل کرامت فرموده و زبان ایشان را در قفس دهان عندلیب آسا بگفتار درآورد و آخشیجانرا که ضد یکدیگرند در یک وجود با هم صلح داد جل جلاله و عم نواله و صلوات بیحد و تحیات بی حد از حضرت ربوبیت بروح مطهر و روضهٔ مقدسهٔ معنبر سید کاینات و خلاصهٔ موجودات محمد مصطفی علیه افضل الصلوات و اکمل التحیات و بر اولاد واحباب او باد.
شمارهٔ 2-بسم الله الرحمن الرحیم : بلبلی از گلستان دور اوفتاد
شمارهٔ 3-غزل : ای سرو سردار خوبان جهان
شمارهٔ 4-بردن صبا نامۀ بلبل پیش گل وعاشق شدن او : پس صبا این بیتها بر لوح دل
شمارهٔ 5-غزل : من نمی‌دانم چه نیکو دلبرم
شمارهٔ 6-بردن صبا نامۀ گل به پیش بلبل و نیاز بلبل بحضرت گل : چون صبا بشنید آن گفتار او
شمارهٔ 7-آمدن قمری نزد بلبل و غمازی او از گل : پیش از آن دم کاید ازمحبوب ذوق
شمارهٔ 8-نومیدی بلبل از گل و رفتن او از باغ به بیوفائی گل : گفت بلبل من دگر نایم بباغ
شمارهٔ 9-غزل : ای چون من صد بنده و چاکر ترا
شمارهٔ 10-ندامت گل از استعفاء خود و بخشیدن بزاری بلبل : نرم شد در عشق بلبل خاطرش
شمارهٔ 11-غزل : ای پر آتش داشته پیوسته دل
شمارهٔ 12-ادامه : چون بخوانی این غزل با او بگوی
شمارهٔ 13-آوردن باد صبا مژدۀ بلبل از گل و بر سر پیمان آمدن او : گفت با بلبل که شادی کن کنون
شمارهٔ 14-پشیمان شدن بلبل از عمر ضایع و در غفلت گذراندن : گفت بلبل و ای ازین جان باختن
شمارهٔ 15-شکایت گل از بلبل به پیش باد صبا و عشق او بغیر : باز برگفتار بلبل شد نسیم
شمارهٔ 16-آوردن باد صبا بلبل را بنزد گل و وصال ایشان باهم : هر دو با هم آمدند تا گلستان
شمارهٔ 17-آمدن باغبان در بوستان و چیدن گلها و نومید شدن بلبل : هر گلی کان بود بر شاخی بچید
شمارهٔ 18-غزل : سالها بودم ز عشق گل بدرد
شمارهٔ 19-غزل : هی که را رنگی بود بی کر و فر
شمارهٔ 20-نالیدن بلبل در فراق گل : بلبل از باد صبا در بوستان
شمارهٔ 21-حکایت : آن شنیدی گفت پیری با پسر
شمارهٔ 22-در مناجات و ختم کتاب : یا الهی رحمت آور از کرم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* لاله را چهره شود چون شنبلید
* کو چو گل در بوستان آید همی
شعر کامل
سیف فرغانی
* اندرآ ای اصل اصل شادمانی شاد باش
* اندرآ ای آب آب زندگانی شاد باش
شعر کامل
مولوی
* من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم
* که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد
شعر کامل
حافظ