1. این خانه گوشوارۀ عرش مطهّرست

2. کو را سعادت از نظر سعد اکبرست

3. این خانه از شکوه جهانگیر پادشاه

4. گویی که خانۀ شرف مهر انورست

5. حایل به پیش دیده جدارش نمی شود

6. بس کز فروغ شاه درونش منوّ رست

7. از فخر سایه بر سر افلاک افکند

8. کاین سایۀ خدای برو سایه گسترست

9. از شوق آنکه شاه درو پا نهاده است

10. هر روز از سپهر به یک پایه برترست

11. از بوسۀ نشاط، زمینش منقّش است

12. وز سجدۀ نیاز، بساطش منوّ رست

13. معراج حاجتست و به مقصد مقابل است

14. میزان طاعتست و به جنّت برابرست

15. مانند کعبه گشته حرم چار حدّ او

16. هر ركن خانه قبلۀ یک رکن دیگرست

17. ساقیّ مجلسش همه هوش و خرد دهد

18. گویی میِ محبّت شاهش به ساغرست

19. بر خشت او سعادت و اقبال زاده است

20. دولت از آن چو طفل درو مهر پرورست

21. عدل آشیان بروزن قصرش نهاده است

22. زان ظلم ازو چو طایر بی بال و بی پرست

23. امّيد گو به عرصۀ او داد دل بگیر

24. کاین خانه در حمایت اقبال داورست

25. اخلاص گو به ساحت او کار خود بساز

26. کاب و گلش به عدل و سخاوت مخمّر ست

27. من وصف این بنا نتوانم به سر رساند

28. کز هرچه گویمش به صفت پایه بر ترست

29. یابد شرف ز شرفۀ قصر رفیع او

30. تا شمسۀ سپهر برین طاق اخضر ست