لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 481 : همه کس طالب آن سرو روان است اینجا
غزل شمارهٔ 482 : فتنه روز جزا خانه نشین است اینجا
غزل شمارهٔ 483 : خام ماندم ز می کهنه کشیدم تا دست
غزل شمارهٔ 484 : نیست در دیده ما منزلتی دنیا را
غزل شمارهٔ 485 : آرزو چند به هر سوی کشاند ما را؟
غزل شمارهٔ 486 : می شود راز دل از جبهه نمایان ما را
غزل شمارهٔ 487 : گریه سوختگان اشک کباب است ترا
غزل شمارهٔ 488 : دست شستن ز بقا آب حیات است ترا
غزل شمارهٔ 489 : چه غم از کشتن عشاق فگارست ترا؟
غزل شمارهٔ 490 : خون ما گر سبب چهره آل است ترا
غزل شمارهٔ 491 : ای که از عالم معنی خبری نیست ترا
غزل شمارهٔ 492 : حسن اگر جلوه دهد بر سر بازار ترا
غزل شمارهٔ 493 : کیست گردن ننهد دام جهانگیر ترا؟
غزل شمارهٔ 494 : طالعی کو، که کشم مست در آغوش ترا؟
غزل شمارهٔ 495 : نه به چشم و دل تنها نگرانیم ترا
غزل شمارهٔ 496 : باغبان در نگشوده است گلستان ترا
غزل شمارهٔ 497 : گر نبینیم به خلوت رخ چون ماه ترا
غزل شمارهٔ 498 : نمک خال بود داغ تمنای ترا
غزل شمارهٔ 499 : گل ازان زود به بازار رساند خود را
غزل شمارهٔ 500 : هر که چون شیشه به پیمانه رساند خود را
غزل شمارهٔ 501 : در سفر زود خجالت کشد از دعوی خویش
غزل شمارهٔ 502 : حسن کی در دل چون سنگ نماید خود را؟
غزل شمارهٔ 503 : راه خوابیده رسانید به منزل خود را
غزل شمارهٔ 504 : چشم بگشا، سبک از خواب گران کن خود را
غزل شمارهٔ 505 : ما که در خم ننمودیم فلاطون خود را
غزل شمارهٔ 506 : نیست اندیشه ای از زخم زبان سرکش را
غزل شمارهٔ 507 : از نظر کرد نهان خط رخ آن مهوش را
غزل شمارهٔ 508 : تا به حدی است لطافت رخ پرتابش را
غزل شمارهٔ 509 : شانه گر باز کند زلف گرهگیرش را
غزل شمارهٔ 510 : سخن آن است که از جای درآرد دل را

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* تفاوتی نکند قدر پادشایی را
* که التفات کند کمترین گدایی را
شعر کامل
سعدی
* آن گوی که طاقت جوابش داری
* گندم نبری به خانه چون جو کاری
شعر کامل
سعدی
* به سیم و زر نکونامی به دست آر
* منه بر هم که برگیرندش از هم
شعر کامل
سعدی