لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 5071 : از ترک مدعاست دل من به جای خویش
غزل شمارهٔ 5072 : از جا نمی روم چو سپند از نوای خویش
غزل شمارهٔ 5073 : تا بی نشان کشم نفسی بر هوای خویش
غزل شمارهٔ 5074 : حسن توغافل است ز قدر و بهای خویش
غزل شمارهٔ 5075 : رستم کسی بود که برآید به خوی خویش
غزل شمارهٔ 5076 : سیراب درمحیط شدم ز آبروی خویش
غزل شمارهٔ 5077 : از صحبت افسرده روانان به حذر باش
غزل شمارهٔ 5078 : فارغ ز تمنای جهان گذران باش
غزل شمارهٔ 5079 : چون غنچه نشکفته درین باغ غمین باش
غزل شمارهٔ 5080 : آن لاله عذاری که منم داغ و کبابش
غزل شمارهٔ 5081 : شوخی که مرا هست تمنای وصالش
غزل شمارهٔ 5082 : شد سرمه سویدای دل از نور جمالش
غزل شمارهٔ 5083 : آن کس که نشان داد برون از دو جهانش
غزل شمارهٔ 5084 : از رشته جان تاب برد موی میانش
غزل شمارهٔ 5085 : آن ترک که خون می چکد از تیغ نگاهش
غزل شمارهٔ 5086 : جز چشم توای شوخ جانهاست فدایش
غزل شمارهٔ 5087 : در دل اثر از تیغ کند زخم زبان بیش
غزل شمارهٔ 5088 : نریزد اگر آب لطف از جمالش
غزل شمارهٔ 5089 : سری را که بالین شود آستانش
غزل شمارهٔ 5090 : سخن تانگردد چو موی میانش
غزل شمارهٔ 5091 : که یابد رهایی ز دام نگاهش ؟
غزل شمارهٔ 5092 : اگر چشم کافر فتد برلقایش
غزل شمارهٔ 5093 : حضوری داشتم شب با خیالش
غزل شمارهٔ 5094 : شده است از شوق تیغ جان ستانش
غزل شمارهٔ 5095 : ز موج لطف ،آن سیمین بنا گوش
غزل شمارهٔ 5096 : در جهان دل مبند و اسبابش
غزل شمارهٔ 5097 : هرکه بیند به چشم بیمارش
غزل شمارهٔ 5098 : می ز شرم لب می آشامش
غزل شمارهٔ 5099 : هر که خموش از شکایت است زبانش
غزل شمارهٔ 5100 : بس که زند موج نور سرو روانش

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* حدیث درست آخر از مصطفاست
* که بخشایش و خیر دفع بلاست
شعر کامل
سعدی
* خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم
* زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست
شعر کامل
مولوی
* رنگ خون دشمنان بر پیکر شمشیرشان
* راست گویی چون شقایق رسته بر نیلوفرست
شعر کامل
امیر معزی