لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 5791 : تا همچو لعل، رنگ به رخسار داشتم
غزل شمارهٔ 5792 : با هرکه روی حرف بجز یار داشتم
غزل شمارهٔ 5793 : از دست رفت دامن یاری که داشتم
غزل شمارهٔ 5794 : چون زلف دست بر کمر یار یافتم
غزل شمارهٔ 5795 : چشم دلم ستاره فشان بود صبحدم
غزل شمارهٔ 5796 : امشب به آه سرد ره خواب می زدم
غزل شمارهٔ 5797 : از خاکیان ز صافی طینت جدا شدم
غزل شمارهٔ 5798 : با صد زبان چو غنچه گل بی زبان شدم
غزل شمارهٔ 5799 : بی خواست بس که بار دل گلستان شدم
غزل شمارهٔ 5800 : عمری چو گرد در قدم کاروان شدم
غزل شمارهٔ 5801 : موی میان نبود که من همچو مو شدم
غزل شمارهٔ 5802 : خط تو ریشه در رگ جان می دواندم
غزل شمارهٔ 5803 : با درد خشک ساخته ام، از دوا ترم
غزل شمارهٔ 5804 : تا چند خون زرشک تماشاییان خورم؟
غزل شمارهٔ 5805 : همت بلند نام شد از طبع سرکشم
غزل شمارهٔ 5806 : چشمی به گریه تر نشد از دود آتشم
غزل شمارهٔ 5807 : از شرم عشق بود مرا در نقاب چشم
غزل شمارهٔ 5808 : از گوهر سرشک بود آب و تاب چشم
غزل شمارهٔ 5809 : از گریه شبانه فزاید جلای چشم
غزل شمارهٔ 5810 : از زلف او چگونه دل ناتوان کشم؟
غزل شمارهٔ 5811 : آن بختم از کجاست سخن زان دهن کشم؟
غزل شمارهٔ 5812 : از روی نرم سرزنش خار می کشم
غزل شمارهٔ 5813 : اول سری به رخنه دیوار می کشم
غزل شمارهٔ 5814 : تیغ برهنه را به بغل تنگ می کشم
غزل شمارهٔ 5815 : از فکر خلق عشق خدا کرد فارغم
غزل شمارهٔ 5816 : سرگرم عشقم از غم دستار فارغم
غزل شمارهٔ 5817 : دل را ز جوش گریه نگردید تاب کم
غزل شمارهٔ 5818 : از موج اشک، کام نهنگ است مسکنم
غزل شمارهٔ 5819 : چون نیست پای آن که ز عالم بدر زنم
غزل شمارهٔ 5820 : کو ناخنی که رخنه به داغ جگر کنم؟

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مده ای حکیم پندم که به کار درنبندم
* که ز خویشتن گزیرست و ز دوست ناگزیرم
شعر کامل
سعدی
* در خور ما تلخکامان نیست تشریف وصال
* از شکر بادام تلخ ما نظر پوشیده است
شعر کامل
صائب تبریزی
* هیچ نخلی همچو رز در بوستان چالاک نیست
* هیچ دستی در جهان بالای دست تاک نیست
شعر کامل
صائب تبریزی