لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1681 : بهار عنبر شبها سفیده سحرست
غزل شمارهٔ 1682 : مگیر غفلت خود سهل اگر چه یک نظرست
غزل شمارهٔ 1683 : سپاه عقل کم و لشکر ایاغ پرست
غزل شمارهٔ 1684 : به دل چو کوه، گران گر چه این کهن دیرست
غزل شمارهٔ 1685 : ز سیم و زر نظر بی نیاز ما سیرست
غزل شمارهٔ 1686 : به هر که می نگرم زیر چرخ دلگیرست
غزل شمارهٔ 1687 : صفیر شهپر توفیق، حسن آوازست
غزل شمارهٔ 1688 : چو شبنم آن که درین بوستان سحرخیزست
غزل شمارهٔ 1689 : به دام خلق مقید شدن گل هوس است
غزل شمارهٔ 1690 : مرا ز دور تماشای خط یار بس است
غزل شمارهٔ 1691 : منم که دام بلایم رهایی قفس است
غزل شمارهٔ 1692 : زمین ز سایه ابر بهار گلپوش است
غزل شمارهٔ 1693 : به هر کجا نبود حسن، آفتاب خوش است
غزل شمارهٔ 1694 : تن آهنین و نفس گرم و دل رمیده خوش است
غزل شمارهٔ 1695 : دل رمیده ما از نظاره در پیش است
غزل شمارهٔ 1696 : ز ابر اگر چه هوای بهار ناصاف است
غزل شمارهٔ 1697 : نه انجم است که زینت فروز نه فلک است
غزل شمارهٔ 1698 : ز ملک و مال، دل بی نیاز ما سبک است
غزل شمارهٔ 1699 : اگر چه زلف ترا دل ز کفر تاریک است
غزل شمارهٔ 1700 : ز خم طلوع سهیل شراب نزدیک است
غزل شمارهٔ 1701 : به غم نشاط من خاکسار نزدیک است
غزل شمارهٔ 1702 : ز خود برآ که سر کوی یار نزدیک است
غزل شمارهٔ 1703 : حضور سوخته عشق در دل تنگ است
غزل شمارهٔ 1704 : گرهگشای دل تنگ نغمه چنگ است
غزل شمارهٔ 1705 : جهان به راه شناسان دیده ور تنگ است
غزل شمارهٔ 1706 : به آه برق عنان من آسمان تنگ است
غزل شمارهٔ 1707 : دل رمیده ما را صدای پا سنگ است
غزل شمارهٔ 1708 : نصیب اهل دل از چرخ بدگهر سنگ است
غزل شمارهٔ 1709 : همیشه دیده سوزن ازان به دنبال است
غزل شمارهٔ 1710 : سرود مجلس ما جوش مستی ازل است

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* جنازه‌ام چو ببینی مگو فراق فراق
* مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد
شعر کامل
مولوی
* دارالقرار خانهٔ جاوید آدمیست
* این جای رفتنست و نشاید قرار کرد
شعر کامل
سعدی
* ازنشاط اهل دل ظاهرپرستان غافلند
* پسته دایم در میان پوست خندان می شود
شعر کامل
صائب تبریزی