لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1711 : حضور عالم ایجاد در قرار دل است
غزل شمارهٔ 1712 : جهان و هر چه در او هست رونمای دل است
غزل شمارهٔ 1713 : فراغ بال طمع کردن از فلک خام است
غزل شمارهٔ 1714 : همین نجابت ذاتی است آنچه محترم است
غزل شمارهٔ 1715 : سحاب گرد کدورت شراب صبحدم است
غزل شمارهٔ 1716 : قماش چهره یار از بهار معلوم است
غزل شمارهٔ 1717 : ز رنگ آل، ظهور جلال معلوم است
غزل شمارهٔ 1718 : زمین ز جلوه قربانیان گلستان است
غزل شمارهٔ 1719 : ز داغ، سینه پر تیر من گلستان است
غزل شمارهٔ 1720 : عنان نفس کشیدن جهاد مردان است
غزل شمارهٔ 1721 : به غیر دل همه عالم سراب حرمان است
غزل شمارهٔ 1722 : خزان بیجگران نوبهار مردان است
غزل شمارهٔ 1723 : بلند نام نگردد کسی که در وطن است
غزل شمارهٔ 1724 : سیاه روی عقیق از جدایی یمن است
غزل شمارهٔ 1725 : به فکر چاره فتادن جگر گداختن است
غزل شمارهٔ 1726 : صفای حسن تو از خط به جای خویشتن است
غزل شمارهٔ 1727 : چراغ خلوت جان روشنایی سخن است
غزل شمارهٔ 1728 : حریم میکده پر جوش از خروش من است
غزل شمارهٔ 1729 : بهشت یک ورق از لاله زار دماغ من است
غزل شمارهٔ 1730 : زبان شکوه من چشم خونفشان من است
غزل شمارهٔ 1731 : شراب کهنه که روشنگر روان من است
غزل شمارهٔ 1732 : اگر چه بالش خورشید تکیه گاه من است
غزل شمارهٔ 1733 : فلک دو تا ز گرانباری گناه من است
غزل شمارهٔ 1734 : منم که معنی بیگانه آشنای من است
غزل شمارهٔ 1735 : کجا ز دایره عشق، حسن بیرون است؟
غزل شمارهٔ 1736 : حذر کنید ز چشمی که آسمان گون است
غزل شمارهٔ 1737 : ثبات دولت خوبی ز کوه تمکین است
غزل شمارهٔ 1738 : رکاب عزم تو در دست خواب سنگین است
غزل شمارهٔ 1739 : گلی که طرح دهد رخ به نوبهار این است
غزل شمارهٔ 1740 : خوشا دلی که نمکسود از ملاحت اوست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن
* یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن
شعر کامل
حافظ
* آخر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیست
* وز بهر چه گویم نیست با وی نظرم چون هست
شعر کامل
حافظ
* با همه عطف دامنت آیدم از صبا عجب
* کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی‌کند
شعر کامل
حافظ