لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیر معزی_دیوانقصیده ها
قصیده شمارهٔ 91 : در معزالدین ملکشاه آفتاب دین و داد
قصیده شمارهٔ 92 : خلعت سلطان عالم آفتاب دین و داد
قصیده شمارهٔ 93 : ای آمده ناگه به نشابور ز بغداد
قصیده شمارهٔ 94 : به گل یاسمن دوش پیغام داد
قصیده شمارهٔ 95 : ای صلاح ملک و دین در عالم‌ کون و فساد
قصیده شمارهٔ 96 : بقای شهریار تاجور باد
قصیده شمارهٔ 97 : همیشه دولت و اقبال شاه سنجر باد
قصیده شمارهٔ 98 : جاودان‌گیتی به‌ حکم شاه‌گیتی دار باد
قصیده شمارهٔ 99 : خدایگان جهانی خدای یار تو باد
قصیده شمارهٔ 100 : عید و آدینه بهم بر پادشا فرخنده باد
قصیده شمارهٔ 101 : دولت و دین را خدای فر و بها داد
قصیده شمارهٔ 102 : دولت موافقان تو را جاه و مال داد
قصیده شمارهٔ 103 : شهی که گوهر و دینار رایگانی داد
قصیده شمارهٔ 104 : هرکس که دل بر آن صنم دلستان نهاد
قصیده شمارهٔ 105 : تا نگار من ز سنبل بر سمن پر چین نهاد
قصیده شمارهٔ 106 : بتی کاو نسبت از نوشاد دارد
قصیده شمارهٔ 107 : ترکی‌که دو لب شیرین چون شهد و شکر دارد
قصیده شمارهٔ 108 : مَلِک سنجر جهانداری به میراث از پدر دارد
قصیده شمارهٔ 109 : ز مشرق تا حد مشرق شناسد هرکه دین دارد
قصیده شمارهٔ 110 : بتی که او نسب از لعبتان چین دارد
قصیده شمارهٔ 111 : هر روزکه خورشید سر ازکوه برآرد
قصیده شمارهٔ 112 : تا شهریار دادگر آهنگ شام کرد
قصیده شمارهٔ 113 : آن خداوند که آفاق به یک فرمان کرد
قصیده شمارهٔ 114 : ازگل همی نگارم سنبل برآورد
قصیده شمارهٔ 115 : چیست آن‌گوهرکه ارکان دست خمّار آورد
قصیده شمارهٔ 116 : بر گل از سنبل نگارم دام مادام آورد
قصیده شمارهٔ 117 : بهاری ‌کز دو رخسارش همی شمس و قمر خیزد
قصیده شمارهٔ 118 : ز فَرّ باد فروردین جهان چو خلد رضوان شد
قصیده شمارهٔ 119 : شه مشرق ملک سنجر به دارالملک باز آمد
قصیده شمارهٔ 120 : اَلمِنهٔ لله که به‌ اقبال خداوند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* فاخته با کو و کو آمد کان یار کو
* کردش اشارت به گل بلبل شیرین نوا
شعر کامل
مولوی
* میزبانی که ز جان سیر کند مهمان را
* چه ضرورست که آراسته سازد خوان را؟
شعر کامل
صائب تبریزی
* نگفتمت مرو آن جا که مبتلات کنند
* که سخت دست درازند بسته پات کنند
شعر کامل
مولوی