لینک اشتراک گذاری
کپی شد
انوری_دیوانمقطع ها
شمارهٔ 241 - در وصف بنا و مدح میر عمید : کرد عالی بنای این مجدود
شمارهٔ 242 - از کسی درخواست پنبه کند : زهی صاحب ملک پرور که گیتی
شمارهٔ 243 - برای درآمدن به خانهٔ اکفی الکفاة بار خواهد : ای خداوندی که از ایام اگر خواهی بیابی
شمارهٔ 244 - شراب خواهد : شاهدی دارم ای بزرگ چنانک
شمارهٔ 245 - حضور دوستی را خواهد : جاییست نشسته چاکر تو
شمارهٔ 246 - در تقاضای انعامی که حواله شد و نیافت فرماید : مفتی شرع کرم عاقلهٔ ملت جود
شمارهٔ 247 - در قضا و قدر : خدای کار چو بر بنده‌ای فرو بندد
شمارهٔ 248 - حکیم رنجور بود و دوستی او را عیادت نکرد در شکایت و طلب حضور او گوید : ای بدیع‌الزمان بیا و ببین
شمارهٔ 249 - اذن دخول به مجلس صاحب خواهد : ای خاک درت سرمه شده چشم ولی را
شمارهٔ 250 - مخدوم به حکیم جام شرابی بخشیده در شکر آن و طلب شراب گوید : ای به جود و به قدر بر ز فلک
شمارهٔ 251 - در هجو شخصی که به علی مهتاب مشهور بود : طبع مهتاب را دو خاصیت است
شمارهٔ 252 - شراب خواهد : ای بزرگی که رای روشن تو
شمارهٔ 253 : بر کار جهان دل منه ایرا که نشاید
شمارهٔ 254 - در مرثیه : در مرثیهٔ موئیدالدین
شمارهٔ 255 - در مفارقت : خدایگانا نزدیک شد که صبح ظفر
شمارهٔ 256 : صاحبا سقطهٔ مبارک تو
شمارهٔ 257 - فی الاشتیاق : به خدایی که دست قدرت او
شمارهٔ 258 - در عذر : بنده گر درهنر عطارد نیست
شمارهٔ 259 - در مذمت اهل سوق : روزی پسری با پدر خویش چنین گفت
شمارهٔ 260 : اگر انوری خواهد از روزگار
شمارهٔ 261 - اسب پیری را مذمت کند : خسرو از اصطبل معمورت که آن معمور باد
شمارهٔ 262 : ای برادر پند من بشنو اگر خواهی صلاح
شمارهٔ 263 - قبا از بزرگی خواسته : ای برقد تو راست قبای سخا و جود
شمارهٔ 264 : با خار قناعت ار بسازی یکبار
شمارهٔ 265 - مطایبه ملکشاه پدر سلطان سنجر با مرد اعرابی : حکایت است به فضل استماع فرمایند
شمارهٔ 266 - در عذر تقصیر نرفتن پیش ممدوح : گر بنده به خدمتت نیامد
شمارهٔ 267 : آ زاده گر کریم نیابد ورا چه عجب
شمارهٔ 268 - از ممدوح التماس کفش به معما کرده است : ای مستفاد لطف تو اقبال آسمان
شمارهٔ 269 : من و سه شاعر و شش درزی و چهار دبیر
شمارهٔ 270 : با یکی مزاح و دو خنیاگر و سه تا حریف

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت
* باقی نمی‌توان گفت الا به غمگساران
شعر کامل
سعدی
* هیچ دانی که چرا پسته چنان می‌خندد
* زانکه گفتم که بدان پسته دهن می‌مانی
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* ظاهر قرآن چو شخص آدمیست
* که نقوشش ظاهر و جانش خفیست
شعر کامل
مولوی