لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عطار_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 481 : مرا قلاش می‌خوانند، هستم
غزل شمارهٔ 482 : از می عشق تو چنان مستم
غزل شمارهٔ 483 : عزم عشق دلستانی داشتم
غزل شمارهٔ 484 : دوش چشم خود ز خون دریای گوهر یافتم
غزل شمارهٔ 485 : آنچه من در عشق جانان یافتم
غزل شمارهٔ 486 : دوش، چون گردون کنار خویش پر خون یافتم
غزل شمارهٔ 487 : دوش درون صومعه، دیر مغانه یافتم
غزل شمارهٔ 488 : دوش دل را در بلایی یافتم
غزل شمارهٔ 489 : یک غمت را هزار جان گفتم
غزل شمارهٔ 490 : دریاب که رخت برنهادم
غزل شمارهٔ 491 : بر درد تو دل از آن نهادم
غزل شمارهٔ 492 : ای عشق تو پیشوای دردم
غزل شمارهٔ 493 : منم آن گبر دیرینه که بتخانه بنا کردم
غزل شمارهٔ 494 : تا روی تو قبلهٔ نظر کردم
غزل شمارهٔ 495 : هر شبی عشقت جگر می‌سوزدم
غزل شمارهٔ 496 : گم شدم در خود نمی‌دانم کجا پیدا شدم
غزل شمارهٔ 497 : در سفر عشق چنان گم شدم
غزل شمارهٔ 498 : ای عشق بی نشان ز تو من بی نشان شدم
غزل شمارهٔ 499 : تا ز سر عشق سرگردان شدم
غزل شمارهٔ 500 : تا جمال تو بدیدم مست و مدهوش آمدم
غزل شمارهٔ 501 : دوش از وثاق دلبری سرمست بیرون آمدم
غزل شمارهٔ 502 : رفتم به زیر پرده و بیرون نیامدم
غزل شمارهٔ 503 : تو می‌دانی که در کار تو چون مضطر فرو ماندم
غزل شمارهٔ 504 : تا بر رخ تو نظر فکندم
غزل شمارهٔ 505 : تا عشق تو را به جان ربودم
غزل شمارهٔ 506 : تا عشق تو سوخت همچو عودم
غزل شمارهٔ 507 : سواد خط تو چون نافع نظر دیدم
غزل شمارهٔ 508 : عشق بالای کفر و دین دیدم
غزل شمارهٔ 509 : دریغا کانچه جستم آن ندیدم
غزل شمارهٔ 510 : تا چشم باز کردم نور رخ تو دیدم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ز رشک زلف سیاه توخورد چندان خون
* که نافه هم به جوانی سفید شد مویش
شعر کامل
صائب تبریزی
* بیابان قناعت وسعتی دارد که هر موری
* نمی داند کم از ملک سلیمان چشم تنگش را
شعر کامل
صائب تبریزی
* اگرچه عارض جانان سرشک و روی من دارد
* یکی چون شاخ آذرگون یکی چون برگ نیلوفر
شعر کامل
امیر معزی