لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال‌الدین اسماعیل_دیوانقصیده ها
قصیده شمارهٔ 151 - و قال ایضا و ارسل الیه : سلام علیک ای بزر گ جهان
قصیده شمارهٔ 152 - و قال ایضاً : صد غمّاز مجد عبّادان
قصیده شمارهٔ 153 - وله ایضاً : ای صبا، ای صبا، بحکم کرم
قصیده شمارهٔ 154 - وقال ایضآ یمدحه : نسیم باد صبا بوی گلستان برسان
قصیده شمارهٔ 155 - و قال ایضا : زهی گرفته به تیغ زبان جهان سخن
قصیده شمارهٔ 156 - فاجابه : اثیرالدین را رسمست بر زبان قلم
قصیده شمارهٔ 157 - وله فی الصدر شرف الدین افتخار العراق علی ادام الله ظله : زهی شگرف نوالی که بر کرم فرضست
قصیده شمارهٔ 158 - و له یمدحه ویهنّئه بالعود من السفر مع الخلعة : زهی بنور جمال تو چشم جان روشن
قصیده شمارهٔ 159 - وقال ایضاً یمدحه : ای بهنگام شداید کرمت عدّت من
قصیده شمارهٔ 160 - ایضاً له : بزرگوارا! صدرا! تو از تن آسانی
قصیده شمارهٔ 161 - وقال ایضایمدحه : گرفت پایۀ تخت خدایگان زمین
قصیده شمارهٔ 162 - و قال ایضآ یمدح الصّدر السّعید رکن الدّین صاعد : برخیّ آن دو عارض و آن زلف نازنین
قصیده شمارهٔ 163 - و قال ایضاً : زهی رسیده بجایی که بر سپهر برین
قصیده شمارهٔ 164 - وله ایضاً فی التماس السّرج : زهی ستوده خصالی که رایض عزمت
قصیده شمارهٔ 165 - وله فی الامیر الحاجب همان الدّین الیاس : مجلس محترم همام الدّین
قصیده شمارهٔ 166 - ایضا له یمدح الملک السّعیدنصرة الدّین محمّدبن الحسین الخرمیل : زهی برفلک سوده پرّ کلاه
قصیده شمارهٔ 167 - فی التوحید : ای جلال تو بیانها را زبان انداخته
قصیده شمارهٔ 168 - وله ایضاً فیه : ای ز بزرگی بدان مقام که قدرت
قصیده شمارهٔ 169 - و قال ایضآ یمدح الصّدر السّعید رکن الّدین صاعد : زهی ز سنبل تر کرده لاله را پرده
قصیده شمارهٔ 170 - وقال ایضاً فی الموعظة : ایا بگام هوس راه عمر پیموده
قصیده شمارهٔ 171 - وقال ایضاً فیه عند قدومه من السفر : برآمد بنیکوتر اختر شکوفه
قصیده شمارهٔ 172 - وله ایضاً : ای خداوندی که گردون با همه فرمان دهی
قصیده شمارهٔ 173 - وقال ایضاً بمدح الصاحب عمیدالدین الفارسی : بدیدمت نه سر آن معاملت داری
قصیده شمارهٔ 174 - و قال ایضا یمدحه : ای که در شیوۀ گوهر باری
قصیده شمارهٔ 175 - در مدح رکن الدّین صاعد گوید : ای از بسیط جاه تو گردون ولایتی
قصیده شمارهٔ 176 - و له ایضاً یمدحه بعد وفات ابیه و یذکر جلوسه القضاء الرباسه : باقتصاد ارادت نهاد حکم خدای
قصیده شمارهٔ 177 - و قال ایضآ یمدحه : ای نسیم لطفت عنبر سای
قصیده شمارهٔ 178 - وله ایضا یمحدح : ای دل چو نیست صبر ترا برقرار پای
قصیده شمارهٔ 179 - فی النصیحة ویتخلص بمدح الامام شهاب الدین السهروردی : دلابکوش که باقی عمردریایی
قصیده شمارهٔ 180 - وله ایضاً یمدحه ببلد النّشابور : جهان کرم پادشاه شریعت

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گاه خلوت صوفیان وقت با موی چو شیر
* ورد خود ذکر برنج و شیر و شکر کرده‌اند
شعر کامل
سنایی
* اشک بدخواهت از حسد چو بقم
* روی بدگویت از عنا چو زریر
شعر کامل
انوری
* رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
* بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت
شعر کامل
سعدی