لینک اشتراک گذاری
کپی شد
نزاری قهستانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : میروم سویِ خرابات که پیرم آنجاست
غزل شمارهٔ 122 : ای بهشتی به بهشت آی که رضوان اینجاست
غزل شمارهٔ 123 : از دلم هیچ خبر نیست ندانم که کجاست
غزل شمارهٔ 124 : هان کجایی که ز هجرانت قیامت برخاست
غزل شمارهٔ 125 : بس فتنه کز آن نگار برخاست
غزل شمارهٔ 126 : همین که از برم آن سروِ سیم بر برخاست
غزل شمارهٔ 127 : قیامت آن زمان از خلق برخاست
غزل شمارهٔ 128 : آوازه آن جمال برخاست
غزل شمارهٔ 129 : باد از طرفِ شمال برخاست
غزل شمارهٔ 130 : دل ببردی و قیامت ز وجودم برخاست
غزل شمارهٔ 131 : یار باریک میان تا ز کنارم برخاست
غزل شمارهٔ 132 : سرو کشمر که سمر گشت ز بستان برخاست
غزل شمارهٔ 133 : به عهد حسن تو بس فتنه کز جهان برخاست
غزل شمارهٔ 134 : همین که از برم آن سرو سیم تن برخاست
غزل شمارهٔ 135 : همین که از برم آن سرو نازنین برخاست
غزل شمارهٔ 136 : این سرو خرامان ز گلستان که برخاست
غزل شمارهٔ 137 : چون جمله تویی بهانه برخاست
غزل شمارهٔ 138 : هرگزت روزی هوای ما نخاست
غزل شمارهٔ 139 : ندانسته بودی تو ای دوست راست
غزل شمارهٔ 140 : قاعدهٔ روزگار پرورش ناسزاست
غزل شمارهٔ 141 : عشق این است که ما راست دگرها هوس است
غزل شمارهٔ 142 : مشتاق روی دوست که حالش مشوش است
غزل شمارهٔ 143 : آه مِن حُبّکَ مِن حُبّکَ آه این چه قضاست
غزل شمارهٔ 144 : جز عشق پیشوا نکند هر که عاشق است
غزل شمارهٔ 145 : جهان در سایه خورشید عشق است
غزل شمارهٔ 146 : زبان بربسته ای با ما که جنگ است
غزل شمارهٔ 147 : می خور که بر اصحاب خرابات حلال است
غزل شمارهٔ 148 : هر کو نظرش به جاه و مال است
غزل شمارهٔ 149 : دل بی طاقتم از روی غمت چون خجل است
غزل شمارهٔ 150 : دل و جانم آنجا که جان و دل است

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چیست فزون از دو جهان شهر عشق
* بهتر از این شهر و دیاریم نیست
شعر کامل
مولوی
* کفر و دین روشن ضمیران را نمی سازد دو دل
* کی شود شبنم دورو، گر بر گل رعنا نشست؟
شعر کامل
صائب تبریزی
* صد حرف غم نوشتم در دل چو نامه و انرا
* خواهم فگند سویش همراهِ تیر آهی
شعر کامل
جامی