لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 571 : از بساط فلک آن سوی بود بازی ما
غزل شمارهٔ 572 : علم نصرت ما آه سحرگاهی ما
غزل شمارهٔ 573 : دل نگردید شب وصل تهی از گله ها
غزل شمارهٔ 574 : کمال حسن کجا، دیده پر آب کجا؟
غزل شمارهٔ 575 : به مجلسی که کشی از نقاب بند آنجا
غزل شمارهٔ 576 : به محفل تو که خاموش بود سپند آنجا
غزل شمارهٔ 577 : نگاه دار سر رشته حساب اینجا
غزل شمارهٔ 578 : رسیدگی ز مطالب گذشتن است اینجا
غزل شمارهٔ 579 : به تیغ کج نشود راست هیچ کار اینجا
غزل شمارهٔ 580 : خوش آن که از دو جهان گشت بی نیاز اینجا
غزل شمارهٔ 581 : عیار حسن ز صاحب نظر شود پیدا
غزل شمارهٔ 582 : عجب که یک دل خوش در جهان شود پیدا
غزل شمارهٔ 583 : چه می کنند حریفان عشق صهبا را؟
غزل شمارهٔ 584 : فکنده ایم به امروز کار فردا را
غزل شمارهٔ 585 : چه نسبت است به گردنکشی مدارا را؟
غزل شمارهٔ 586 : کجا نظر به گل و یاسمن بود ما را؟
غزل شمارهٔ 587 : به شاهراه توکل بود سفر ما را
غزل شمارهٔ 588 : نداد عشق گریبان به دست کس ما را
غزل شمارهٔ 589 : مبین ز موج تهیدست خوار دریا را
غزل شمارهٔ 590 : مبر به جای اطاعت به کار طاعت را
غزل شمارهٔ 591 : چه حاجت است به افسانه خواب غفلت را؟
غزل شمارهٔ 592 : مده به چشم و دل خویش راه، غفلت را
غزل شمارهٔ 593 : چنین که عقل کشیده است زیر بند ترا
غزل شمارهٔ 594 : ز دوزخ است چه پروا نیازمند ترا؟
غزل شمارهٔ 595 : به صید شیر نر ای بی جگر چه کار ترا؟
غزل شمارهٔ 596 : اگر به بندگی ارشاد می کنیم ترا
غزل شمارهٔ 597 : خمار می نکند زرد ارغوان ترا
غزل شمارهٔ 598 : مکن ز ساده دلی خرج چشم بد خود را
غزل شمارهٔ 599 : چه غم ز آه من آن خط روح پرور را؟
غزل شمارهٔ 600 : ز درد و داغ چه پرواست دردپرور را؟

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* تو بت چرا به معلم روی که بتگر چین
* به چین زلف تو آید به بتگری آموخت
شعر کامل
سعدی
* حسنی که کامل افتاد ایجاد می کند عشق
* هر قطره اشک این شمع پروانه دگر شد
شعر کامل
صائب تبریزی
* سفر دراز نباشد به پای طالب دوست
* که زنده ابدست آدمی که کشته اوست
شعر کامل
سعدی