لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 631 : به هر که هر چه ضرورست داده اند آن را
غزل شمارهٔ 632 : احاطه کرد خط آن آفتاب تابان را
غزل شمارهٔ 633 : بهار شد که ببندند در گلستان را
غزل شمارهٔ 634 : لبت به خون جگر شسته روی مرجان را
غزل شمارهٔ 635 : ببین به دور لبش خط عنبرافشان را
غزل شمارهٔ 636 : بود به حفظ خدا دل قوی ضعیفان را
غزل شمارهٔ 637 : ز اشک گرم خطر نیست خار مژگان را
غزل شمارهٔ 638 : گرفت خط تو دلهای بی قراران را
غزل شمارهٔ 639 : گل است باده گلرنگ باده خواران را
غزل شمارهٔ 640 : چه حاجت است به خال آن بیاض گردن را؟
غزل شمارهٔ 641 : ز کوه غم دل و دست گشاده را غم نیست
غزل شمارهٔ 642 : ز هوش برد چنان حیرت تو گلشن را
غزل شمارهٔ 643 : چه حاجت است به گلگونه، روی گلگون را؟
غزل شمارهٔ 644 : بس است تیغ تغافل من بلاجو را
غزل شمارهٔ 645 : ز داغ نیست محابا به درد ساخته را
غزل شمارهٔ 646 : ز حرف سرد چه پروا روان سوخته را؟
غزل شمارهٔ 647 : رساند ابر به جایی گهرفشانی را
غزل شمارهٔ 648 : دوام نیست چو ایام گل جوانی را
غزل شمارهٔ 649 : به کوی عشق مبر زاهد ریایی را
غزل شمارهٔ 650 : اگر به لاله شوی هم پیاله در صحرا
غزل شمارهٔ 651 : ازان دو سلسله عنبرین گره بگشا
غزل شمارهٔ 652 : چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما
غزل شمارهٔ 653 : رسیده است به آفاق صیت دولت ما
غزل شمارهٔ 654 : به هر ترنمی از جای می رود دل ما
غزل شمارهٔ 655 : شدیم پیر و نشد تر دو چشم بی نم ما
غزل شمارهٔ 656 : چراغ راه ندارد به بزم روشن ما
غزل شمارهٔ 657 : ز خون شکفته شود چون شراب شیشه ما
غزل شمارهٔ 658 : ز عمر باج ستاند می دو ساله ما
غزل شمارهٔ 659 : حدیث خام مجویید در رساله ما
غزل شمارهٔ 660 : ز نوبهار شود چون شکفته لاله ما؟

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* برنمی آیم به رنگی هر زمان چون نوبهار
* سرو آزادم که دایم یک قبا باشد مرا
شعر کامل
صائب تبریزی
* بوی گل از ادب نکند پای خود دراز
* در سایه گلی که بود خوابگاه تو
شعر کامل
صائب تبریزی
* ساربانا اشتران بین سر به سر قطار مست
* میر مست و خواجه مست و یار مست اغیار مست
شعر کامل
مولوی