لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1771 : ازان مرا شب و روز سیاه هر دو یکی است
غزل شمارهٔ 1772 : فضای دشت ز خونین دلان گلستانی است
غزل شمارهٔ 1773 : سفر نکردن ازان کشور از گرانجانی است
غزل شمارهٔ 1774 : ز اشک، دیده تاریک شمع نورانی است
غزل شمارهٔ 1775 : به غیر دل که عزیز و نگاه داشتنی است
غزل شمارهٔ 1776 : خوشم به درد که در پرده شکیبایی است
غزل شمارهٔ 1777 : بلای مردم آزاده، لاف یکتایی است
غزل شمارهٔ 1778 : در آن مقام که حیرت دلیل دانایی است
غزل شمارهٔ 1779 : همان زمانکه فلک تیغ بر میان تو بست
غزل شمارهٔ 1780 : نبرده رعشه پیری ترا ز فرمان دست
غزل شمارهٔ 1781 : ز داغ عشق مرا شد دل خراب درست
غزل شمارهٔ 1782 : شود ز داغ دل عاشقان خسته درست
غزل شمارهٔ 1783 : کسی که بوی شراب از کدو تواند شست
غزل شمارهٔ 1784 : ز خط غبار بر آن لعل آتشین ننشست
غزل شمارهٔ 1785 : کدام زهره جبین گوشه نقاب شکست؟
غزل شمارهٔ 1786 : ز اضطراب دل آن زلف تابدار شکست
غزل شمارهٔ 1787 : دل از مشاهده آن خط سیاه شکست
غزل شمارهٔ 1788 : ز باده حالت فرزانه می توان دانست
غزل شمارهٔ 1789 : مپوش چشم ز رخسار همچو جنت دوست
غزل شمارهٔ 1790 : هزار بار درآیم اگر به خانه دوست
غزل شمارهٔ 1791 : ز عشق در اگر نور آشنایی هست
غزل شمارهٔ 1792 : اگر نه عاشقی این چهره خزانی چیست؟
غزل شمارهٔ 1793 : سیاه مستی چشم از شرابخانه کیست؟
غزل شمارهٔ 1794 : ز زلف او دل عشاق را محابا نیست
غزل شمارهٔ 1795 : به دلنشینی صحرای عشق صحرا نیست
غزل شمارهٔ 1796 : دروغ شیوه طبع یگانه ما نیست
غزل شمارهٔ 1797 : به آبداری لعل تو هیچ گوهر نیست
غزل شمارهٔ 1798 : بیان شوق به تیغ زبان میسر نیست
غزل شمارهٔ 1799 : خراب چشم تو اندیشه عتابش نیست
غزل شمارهٔ 1800 : ز چاک سینه خود هر که قبله گاهش نیست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* زعفران رخ ما از حذر چشم بد است
* ما حریف چمن و لاله ستانیم همه
شعر کامل
مولوی
* از گشایش نبود بهره تهی مغزان را
* پسته پوچ محال است که خندان گردد
شعر کامل
صائب تبریزی
* مگر خواهد گشادن باغ شاخ ارغوان را خون
* که نرگس تشت زر بر دست و گلبن نیشتر دارد
شعر کامل
سلمان ساوجی