لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1831 : کنون که از کمر کوه موج لاله گذشت
غزل شمارهٔ 1832 : ز بوی زلف تو باغ آنچنان معطر گشت
غزل شمارهٔ 1833 : فغان که گرد سر او نمی توانم گشت
غزل شمارهٔ 1834 : ره سخن به رخش خط عنبرافشان یافت
غزل شمارهٔ 1835 : ز زخم تیغ زبان هوش من بلندی یافت
غزل شمارهٔ 1836 : نظر بپوش ز خود تا نظر توانی یافت
غزل شمارهٔ 1837 : ز دیده رفت و قرار از دل شکیبا رفت
غزل شمارهٔ 1838 : فغان که هستی من در ورق شماری رفت
غزل شمارهٔ 1839 : اگر ز دیده ام ای سروناز خواهی رفت
غزل شمارهٔ 1840 : غبار خط تو از دل به هیچ باب نرفت
غزل شمارهٔ 1841 : ز فرقت تو ز دل امشب اضطراب نرفت
غزل شمارهٔ 1842 : غرور حسن به خط از دماغ یار نرفت
غزل شمارهٔ 1843 : به ابر اگر چه توان چشم آفتاب گرفت
غزل شمارهٔ 1844 : سحر که باد صبا از رخش نقاب گرفت
غزل شمارهٔ 1845 : زمانه را گل روی تو در بهار گرفت
غزل شمارهٔ 1846 : ز روی گرم تو خورشید حشر نور گرفت
غزل شمارهٔ 1847 : خطش عنان تصرف ز دست خال گرفت
غزل شمارهٔ 1848 : ز نوبهار جهان زینت تمام گرفت
غزل شمارهٔ 1849 : دلم ز گریه مستانه هم صفا نگرفت
غزل شمارهٔ 1850 : شب گذشته دل از زلف پر شکن می گفت
غزل شمارهٔ 1851 : با زلف پر شکن دل نادیده کام ساخت
غزل شمارهٔ 1852 : آن روی لاله رنگ مرا در نقاب سوخت
غزل شمارهٔ 1853 : سر جوش داغ بر دل ما نوبهار ریخت
غزل شمارهٔ 1854 : باران چو انجم از فلک گریه تاک ریخت
غزل شمارهٔ 1855 : شد یوسف آنکه رشته حب الوطن گسیخت
غزل شمارهٔ 1856 : دندان نماند و حرف طرازی همان بجاست
غزل شمارهٔ 1857 : خط سر زد و تغافل او همچنان بجاست
غزل شمارهٔ 1858 : جان در طلسم جسم ز تن پروری بجاست
غزل شمارهٔ 1859 : میگون لبی که مست و خرابم
غزل شمارهٔ 1860 : چشم خوشی که مست و خرابش شوم کجاست؟

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* نقصان نکرده است کسی از ملایمت
* قند از زبان چرب به بادام داده اند
شعر کامل
صائب تبریزی
* به تخت گل بنشانم بتی چو سلطانی
* ز سنبل و سمنش ساز طوق و یاره کنم
شعر کامل
حافظ
* نوبهاران که دمد شاخ گُلی از گِل من
* غنچه هایش بود آغشته به خونِ دل من
شعر کامل
جامی