لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سیف فرغانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : عشق تو عالم دل جمله بیکبار گرفت
غزل شمارهٔ 122 : دل حظ خویشتن ز رخ یار برگرفت
غزل شمارهٔ 123 : جانم از عشقت پریشانی گرفت
غزل شمارهٔ 124 : یار دل بر بود و از من روی پنهان کردو رفت
غزل شمارهٔ 125 : زهی جهان شده روشن بآفتاب جمالت
غزل شمارهٔ 126 : هر دوچشمت ز فتنه نک خفته است
غزل شمارهٔ 127 : مرا تا دل شد اندر کار رویت
غزل شمارهٔ 128 : بهشت روح شد گلزار رویت
غزل شمارهٔ 129 : ای مه و خور بروی تو محتاج
غزل شمارهٔ 130 : زهی بالعل میگونت شکر هیچ
غزل شمارهٔ 131 : زهی بالعل تو شهد و شکر هیچ
غزل شمارهٔ 132 : زآنگه که مست عشق تو شدسیف رابهست
غزل شمارهٔ 133 : ای چو انجم جیش حسنت بی عدد
غزل شمارهٔ 134 : ای زروی تو مه و خور را مدد
غزل شمارهٔ 135 : زکوی دوست بادی بر من افتاد
غزل شمارهٔ 136 : حق که این روی دلستان بتو داد
غزل شمارهٔ 137 : از سر صدق ارکسی بر آستانت سر نهاد
غزل شمارهٔ 138 : گشت گرد عالم وبر آستانت سر نهاد
غزل شمارهٔ 139 : نگارا بارعشقت رادل وجان برنمی تابد
غزل شمارهٔ 140 : دلم از وصل تو ای طرفه پسر نشکیبد
غزل شمارهٔ 141 : خوشا دلی که چو تو دلبرش بدست افتد
غزل شمارهٔ 142 : نسیم باد بهاری گر اتفاق افتد
غزل شمارهٔ 143 : درین تفکرم ای جان که گر فراق افتد
غزل شمارهٔ 144 : در دل از عشق کسی گر خار خارت اوفتد
غزل شمارهٔ 145 : درین سخن صفت حسن یار چون گنجد
غزل شمارهٔ 146 : مرا در دل غم جان می نگنجد
غزل شمارهٔ 147 : دی یکی گفت که از عشق خبرها دارد
غزل شمارهٔ 148 : شمع خورشید که آفاق منور دارد
غزل شمارهٔ 149 : کسی کز دل سخن گوید دمش چون جان اثر دارد
غزل شمارهٔ 150 : اندر ره تو دل چه بود جان چه قدر دارد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ضرورتست که آحاد را سری باشد
* وگرنه ملک نگیرد به هیچ روی نظام
شعر کامل
سعدی
* همه بوستان زیر برگ گلست
* همه کوه پرلاله و سنبلست
شعر کامل
فردوسی
* ذره را تا نبود همت عالی حافظ
* طالب چشمه خورشید درخشان نشود
شعر کامل
حافظ