لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1 : ابر می بارد و من می شوم از یار جدا
غزل شمارهٔ 2 : صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را
غزل شمارهٔ 3 : مرا در دیست اندر دل که درمان نیستش یارا
غزل شمارهٔ 4 : گه از می تلخ می کن آن دو لعل شکرافشان را
غزل شمارهٔ 5 : زمانه شکل دگر گشت و رفت آن مهربانیها
غزل شمارهٔ 6 : بیم است که سودایت دیوانه کند ما را
غزل شمارهٔ 7 : آن طره به روی مه بنهاد سر خود را
غزل شمارهٔ 8 : چنانی در نظر نظارگان را
غزل شمارهٔ 9 : صبا نو کرد باغ و بوستان را
غزل شمارهٔ 10 : گل من سبزه زاری کرد پیدا
غزل شمارهٔ 11 : چو بگشایی لب شکر شکن را
غزل شمارهٔ 12 : درآمد در دل آن سلطان دلها
غزل شمارهٔ 13 : زهی وصف لبت ذکر زبانها
غزل شمارهٔ 14 : بهر شکار آمد برون کژ کرده ابر و ناز را
غزل شمارهٔ 15 : جانم از آرام رفت، آرام جان من کجا
غزل شمارهٔ 16 : بشکفت گلها در چمن، ای گلستان من بیا
غزل شمارهٔ 17 : وقت گل است نوش کن باده چون گلاب را
غزل شمارهٔ 18 : شکل دل بردن که تو داری نباشد دلبری را
غزل شمارهٔ 19 : گر چه از ما واگسستی صحبت دیرینه را
غزل شمارهٔ 20 : تا نظر سوی دو چشم تست یاران ترا
غزل شمارهٔ 21 : این چه روزست اینکه یار از در درآمد مر مرا
غزل شمارهٔ 22 : گنج عشق تو نهان شد در دل ویران ما
غزل شمارهٔ 23 : در خم گیسوی کافر کیش داری تارها
غزل شمارهٔ 24 : گم شدم در سر آن کوی، مجویید مرا
غزل شمارهٔ 25 : ای شده ماه نما دیده بدخوی مرا
غزل شمارهٔ 26 : وه که سوز درونم خبری نیست ترا
غزل شمارهٔ 27 : خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا
غزل شمارهٔ 28 : قدری بخند و از رخ قمری نمای ما را
غزل شمارهٔ 29 : هر که زیر پیرهن بیند مرا
غزل شمارهٔ 30 : ای جهانی بنده چون من مر ترا

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد
* وان کس که تو را بیند ای ماه چه غم دارد
شعر کامل
مولوی
* حسن و عشق پاک را شرم و حیا در کار نیست
* پیش مردم شمع در بر می کشد پروانه را
شعر کامل
صائب تبریزی
* از حجاب عشق نتوانیم بالا کرد سر
* در تماشاگاه لیلی بید مجنونیم ما
شعر کامل
صائب تبریزی