لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : شکرت را شد اگر چه سپه موران مرکب
غزل شمارهٔ 122 : ای ترا در دیده من جای خواب
غزل شمارهٔ 123 : ای دل وامانده، خیز، ره سوی جانان طلب
غزل شمارهٔ 124 : ای ترک کمان ابرو، من کشته ابرویت
غزل شمارهٔ 125 : امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت
غزل شمارهٔ 126 : تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت
غزل شمارهٔ 127 : بی شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت
غزل شمارهٔ 128 : افسوس ازین عمر که بر باد هوا رفت
غزل شمارهٔ 129 : تا بر سر بازار به مستی قدمش رفت
غزل شمارهٔ 130 : جز صورت تو ماه سما را چه توان گفت
غزل شمارهٔ 131 : بیچاره کسی کو به غم خوش پسران زیست
غزل شمارهٔ 132 : در هجر توام کار به جز آه و فغان نیست
غزل شمارهٔ 133 : آبادتر آن سینه که از عشق خراب است
غزل شمارهٔ 134 : خرم دل آن کس که به رخسار تو دیده ست
غزل شمارهٔ 135 : ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است
غزل شمارهٔ 136 : روی تو به پیش نظر آسایش جان است
غزل شمارهٔ 137 : زلف تو به هر آب مصفا نتوان شست
غزل شمارهٔ 138 : ای عید دوم آمده روی چو نگارت
غزل شمارهٔ 139 : ای قبله صاحب نظران، روی چو ماهت
غزل شمارهٔ 140 : دلی کش صبر نبود آن من نیست
غزل شمارهٔ 141 : دل کازاد باشد آن من نیست
غزل شمارهٔ 142 : به بالین غریبانت گذر نیست
غزل شمارهٔ 143 : دل ما را ز دست غم امان نیست
غزل شمارهٔ 144 : مرا در آرزویت غم ندیم است
غزل شمارهٔ 145 : گرفته در بر اندام تو سیم است
غزل شمارهٔ 146 : ز من نازک میانی دور مانده ست
غزل شمارهٔ 147 : دل مسکین من در بند مانده ست
غزل شمارهٔ 148 : مجو صبرم که جای آن نمانده ست
غزل شمارهٔ 149 : نگارا، چون تو زیبا کس ندیده ست
غزل شمارهٔ 150 : مرا وقتی دلی آزاد بوده ست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* بد و نیک هم بگذرد بی‌گمان
* رهایی نباشد ز چنگ زمان
شعر کامل
فردوسی
* حافظ ار خصم خطا گفت نگیریم بر او
* ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم
شعر کامل
حافظ
* پیاز آمد آن بی هنر جمله پوست
* که پنداشت چون پسته مغزی در اوست
شعر کامل
سعدی