لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 991 : خم زلفت که مشک چین آمد
غزل شمارهٔ 992 : دل ز روی تو دور نتوان کرد
غزل شمارهٔ 993 : دلبرم بی وفاست، چتوان کرد
غزل شمارهٔ 994 : با رخت شب چراغ نتوان کرد
غزل شمارهٔ 995 : آنچه یک چند آب حیوان کرد
غزل شمارهٔ 996 : دل بدین و بدو نخواهم داد
غزل شمارهٔ 997 : دل با درد را کجا یابند؟
غزل شمارهٔ 998 : شکن زلف باز خواهی کرد
غزل شمارهٔ 999 : مناز، ای بت چین، که چین هم نماند
غزل شمارهٔ 1000 : اگر دلبری چون تو جایی برآید
غزل شمارهٔ 1001 : چو آن شوخ شب در دل زار گردد
غزل شمارهٔ 1002 : بدان دلفریبی که گیتی نماید
غزل شمارهٔ 1003 : بر آن است جانم که ناگه برآید
غزل شمارهٔ 1004 : ز من بشنو، ای دل که خوبان چه چیزند؟
غزل شمارهٔ 1005 : خوش آن شب که چشمم بر آن نای بود
غزل شمارهٔ 1006 : تو گر خویشتن را بخواهی نمود
غزل شمارهٔ 1007 : دو چشمت که تیر بلا می زند
غزل شمارهٔ 1008 : لبش در شکر خنده جان می برد
غزل شمارهٔ 1009 : دل از بند زلفت رها کی شود؟
غزل شمارهٔ 1010 : شبی آن پسر دل من ستد، اگر این طرف گذری کند
غزل شمارهٔ 1011 : تو رفته ای و ز تو نامه ای به من نرسد
غزل شمارهٔ 1012 : از اشک من به کویت جز سرخ گل نروید
غزل شمارهٔ 1013 : زلفت، صنما، تافته چندین چه نشیند؟
غزل شمارهٔ 1014 : اگر سرو من در چمن جا بگیرد
غزل شمارهٔ 1015 : به هر جنبش که در زلفت ز باد صبحگاه افتد
غزل شمارهٔ 1016 : بیا ساقی و می در ده که گل در بوستان آمد
غزل شمارهٔ 1017 : هوایی خرم است و هر طرف باران همی بارد
غزل شمارهٔ 1018 : هوایی خرم است و ابر لولوبار می بارد
غزل شمارهٔ 1019 : چو صبح از روی نورانی نقاب تار بگشاید
غزل شمارهٔ 1020 : سفیده دم چو در از ابر درفشان بچکد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مشو در روزگار دولت از افتادگان غافل
* به پیش پا نظر کن تا چراغت روشنی دارد
شعر کامل
صائب تبریزی
* چو خورشید تابنده بنمود پشت
* هوا شد سیاه و زمین شد درشت
شعر کامل
فردوسی
* هر کجا غم نیست، آنجا زندگانی مشکل است
* زین سبب آدم به تعجیل از بهشت آمد برون
شعر کامل
صائب تبریزی