لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 5551 : به دنیا دست از دامان عقبی برنمی دارم
غزل شمارهٔ 5552 : از آن چون زلف ماتم دیدگان ژولیده زنجیرم
غزل شمارهٔ 5553 : خوشا روزی که منزل در سواد اصفهان سازم
غزل شمارهٔ 5554 : نه چون بید از تهیدستی درین گلزار می لرزم
غزل شمارهٔ 5555 : به دور خط از آن چاه زنخدان بیش می لرزم
غزل شمارهٔ 5556 : ز جام بیخودی چون لاله مست از خاک بر خیزم
غزل شمارهٔ 5557 : ز خال عنبرین افزون ز زلف یار می ترسم
غزل شمارهٔ 5558 : من از دشمن فزون از نفس کافر کیش می ترسم
غزل شمارهٔ 5559 : همان بیگانه ام با خلق هر چند آشنا باشم
غزل شمارهٔ 5560 : اگر با ماه کنعان در ته یک پیرهن باشم
غزل شمارهٔ 5561 : چنان برد اختیار از دست آن سرو قباپوشم
غزل شمارهٔ 5562 : نشد سروی درین بستانسرا یک بار همدوشم
غزل شمارهٔ 5563 : به دامن می دود اشکم گریبان می درد هوشم
غزل شمارهٔ 5564 : ز پند ناصحان بی نمک پرشور شد گوشم
غزل شمارهٔ 5565 : دو عالم شد ز یاد آن سمن سیما فراموشم
غزل شمارهٔ 5566 : ز جوش سینه حرف آفرین میخانه خویشم
غزل شمارهٔ 5567 : غبار آلود عصیان بس که شد جان هوسناکم
غزل شمارهٔ 5568 : نیم خارج درین بستانسرا هر چند غمناکم
غزل شمارهٔ 5569 : دل آسوده ای داری مپرس از صبر و آرامم
غزل شمارهٔ 5570 : نه از جام دگر هر دم درین میخانه سرگرمم
غزل شمارهٔ 5571 : نه امروز ست سودای جنون را ریشه درجانم
غزل شمارهٔ 5572 : اگر آرد برون آن دلستان سراز گریبانم
غزل شمارهٔ 5573 : کجا مایل به هر دل گردد ابرویی که من دانم؟
غزل شمارهٔ 5574 : ز رخسار که گل را در جگر خارست می دانم
غزل شمارهٔ 5575 : ترا از خواندن مکتوب من تنگ است می دانم
غزل شمارهٔ 5576 : شکوه حسن را از دورباش ناز می دانم
غزل شمارهٔ 5577 : خط شبرنگ را خوشتر ز زلف و خال می دانم
غزل شمارهٔ 5578 : سیه مست جنونم وادی و منزل نمی دانم
غزل شمارهٔ 5579 : ز خود دور آن پریرو را نمی دانم نمی دانم
غزل شمارهٔ 5580 : چو بیدردان به روی سبزه غلطیدن نمی دانم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* اینقدر کز تو دلی چند بود شاد، بس است
* زندگانی به مراد همه کس نتوان کرد
شعر کامل
صائب تبریزی
* خوش آن زمان که به بویش نهفته می نگرم
* چو سوی من نگرد، پس نظر بگردانم
شعر کامل
امیرخسرو دهلوی
* بوسه را در نامه می پیچد برای دیگران
* آن که می دارد دریغ از عاشقان پیغام را
شعر کامل
صائب تبریزی