لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 5611 : به فلک از تن خاکی چو مسیحا رفتم
غزل شمارهٔ 5612 : سوختم بس که به دنبال تمنا رفتم
غزل شمارهٔ 5613 : عالم بیخبری بود بهشت آبادم
غزل شمارهٔ 5614 : بیخودی داشت ز فکر دو جهان آزادم
غزل شمارهٔ 5615 : اگر چه چندی به زمین همچو غبار افتادم
غزل شمارهٔ 5616 : عمرها تربیت دیده بینا کردم
غزل شمارهٔ 5617 : در مصافی که من از آه علم وا کردم
غزل شمارهٔ 5618 : قطع امید ز هجران و وصالش کردم
غزل شمارهٔ 5619 : مدتی صبر چو زنجیر به زندان کردم
غزل شمارهٔ 5620 : یاد آن عهد که در بحر سفر می کردم
غزل شمارهٔ 5621 : دست در دامن رنگین بهاری نزدم
غزل شمارهٔ 5622 : فیض در بیخبری بود چو هشیار شدم
غزل شمارهٔ 5623 : چند امید به خوی تو ستمگر بندم؟
غزل شمارهٔ 5624 : شفق آلود شراب است مگر دستارم؟
غزل شمارهٔ 5625 : طمع بوسه از آن لعل شکر خا دارم
غزل شمارهٔ 5626 : قطره بی سرو پایم دل دریا دارم
غزل شمارهٔ 5627 : جگری تشنه تر از وادی محشر دارم
غزل شمارهٔ 5628 : چند از ساده دلی زخم هوس بردارم؟
غزل شمارهٔ 5629 : از دل سوخته اخگر به گریبان دارم
غزل شمارهٔ 5630 : جگری سوخته چون لاله ایمن دارم
غزل شمارهٔ 5631 : از سری کوی تو آهنگ جدایی دارم
غزل شمارهٔ 5632 : کرده ام نذر که از دست سبو نگذارم
غزل شمارهٔ 5633 : چند در خاک وطن غنچه بود بال و پرم؟
غزل شمارهٔ 5634 : چند خود را زخیال تو به خواب اندازم ؟
غزل شمارهٔ 5635 : تا به کی افتم و تا چند بپا برخیزم؟
غزل شمارهٔ 5636 : جذبه ای کو که ز خود دست فشان برخیزم؟
غزل شمارهٔ 5637 : چند در دایره مردم عاقل باشم؟
غزل شمارهٔ 5638 : من که از داغ جنون ساغر سرشار باشم
غزل شمارهٔ 5639 : منم آن سیل که دریا نکند خاموشم
غزل شمارهٔ 5640 : تاخت از سینه به مژگان دل بازیگوشم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز
* کان سوخته را جان شد و آواز نیامد
شعر کامل
سعدی
* عارض از کافور و زلف از مشک داشت
* لعل سیراب از لبش لب خشک داشت
شعر کامل
عطار
* اگر آن گنج گران می‌طلبی رنج ببر
* گل مپندار که بی‌زحمت خاری باشد
شعر کامل
اوحدی