لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال خجندی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 361 : پیوسته ابرویت دل این ناتوان کشد
غزل شمارهٔ 362 : تا دلم نظاره ان قامت زیبا نکرد
غزل شمارهٔ 363 : تا رخت روشنی دیده نشد
غزل شمارهٔ 364 : ترا رحمی به آن چشمان اگر باشد عجب باشد
غزل شمارهٔ 365 : ناز گلبرگ رخت سنبل تر میریزد
غزل شمارهٔ 366 : تشنه وصل ترا بی تو اگر خواب آمد
غزل شمارهٔ 367 : جانا به نظر قد تو سرو چمن آمد
غزل شمارهٔ 368 : جان را به غیر وصلت خوشدل نمی توان کرد
غزل شمارهٔ 369 : جان و لبش از صبح ازل همنفسانند
غزل شمارهٔ 370 : جمع باش ای دل که این وقت پریشان بگذرد
غزل شمارهٔ 371 : جهان بخواب و دمی چشم من نیاساید
غزل شمارهٔ 372 : بشیوه پسته و بادام تو یکی ز شکر
غزل شمارهٔ 373 : چرا نسیم صبا خاک پاش میسپرد
غزل شمارهٔ 374 : چشمت به سعی غمزه در فتنه باز کرد
غزل شمارهٔ 375 : چشم تو التفات بمردم نمی کند
غزل شمارهٔ 376 : چشم توأم به غمزه خونخوار می کشد
غزل شمارهٔ 377 : چشم تو که آرام دل خلق جهان برد
غزل شمارهٔ 378 : چشم خوشت آندم که سر از خواب برآورد
غزل شمارهٔ 379 : چشم شوخت دل عاشق به هوس می گیرد
غزل شمارهٔ 380 : چشم مستت گو شمال نرگس پر خواب داد
غزل شمارهٔ 381 : چشمش را عقل و مبه و جان زد
غزل شمارهٔ 382 : چنین که سوز فراقم ز سینه دود برآورد
غزل شمارهٔ 383 : چو آن شاخ گل از بستان بر آمد
غزل شمارهٔ 384 : چو بار زیستن اهل درد نپسندید
غزل شمارهٔ 385 : چه کم شود ز تو ای مه که برمنت گذر افتد
غزل شمارهٔ 386 : حدیث حسن او چون گل به دفتر در نمی گنجد
غزل شمارهٔ 387 : حلقه پیش رخ از طره آن به واشد
غزل شمارهٔ 388 : خانه دیده ز دیدار تو روشن باشد
غزل شمارهٔ 389 : خبری ز هیچ قاصد زه دیار من نیامد
غزل شمارهٔ 390 : خط تر گرد لبه عمدا نباشد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
* دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود
شعر کامل
حافظ
* شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل
* نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد
شعر کامل
حافظ
* کسی با شوق روحانی نخواهد ذوق جسمانی
* برای گلبن وصلش رها کن من و سلوی را
شعر کامل
عطار