لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال خجندی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 331 : با سرود و آه و ناله میرود اشکم چو رود
غزل شمارهٔ 332 : با عارض تو زلف دم از نقشه چین زند
غزل شمارهٔ 333 : با غم عشق تو دل کیست که محرم باشد
غزل شمارهٔ 334 : با منت لطف جز ستم نبود
غزل شمارهٔ 335 : با من درد کش سبو بدهید
غزل شمارهٔ 336 : با باد لبت ساقی چون می به قدح ریزد
غزل شمارهٔ 337 : بر افشان زلف تا دل را شب محنت به روز آید
غزل شمارهٔ 338 : به حلقه که ز زلفت با خبر ببرد
غزل شمارهٔ 339 : به خال لب خط سبزت قرابتی دارد
غزل شمارهٔ 340 : به خانه ای که چنین میهمان فرود آید
غزل شمارهٔ 341 : بر دل از غمزه خدنگی زدی آن هم گذرد
غزل شمارهٔ 342 : بر عزیزان غمزة شوخ تو خواری می کند
غزل شمارهٔ 343 : به روی دوست که رویش بچشم من نگرید
غزل شمارهٔ 344 : بس شد ز توبه ما را با پیر ما که گوید
غزل شمارهٔ 345 : بکوش تا به کف آری کلید گنج وجود
غزل شمارهٔ 346 : بگو بگوشه نشینان که رو براه کنید
غزل شمارهٔ 347 : به مجلسی که از روی نو پرده بر گیرند
غزل شمارهٔ 348 : بوی خوشت چو همدم باد سحر شود
غزل شمارهٔ 349 : بهار آمد خبر از می فرستید
غزل شمارهٔ 350 : بی تو مرا زندگی بکار نیاید
غزل شمارهٔ 351 : بیزارم از آن دل که در درد نباشد
غزل شمارهٔ 352 : بی لبت در جگر تشنه لبان آب نماند
غزل شمارهٔ 353 : بیمار ترا کس نتوانست دوا کرد
غزل شمارهٔ 354 : بیمار عشق جز لب او آرزو نکرد
غزل شمارهٔ 355 : بی باد تو عشاق دل شاد نیابند
غزل شمارهٔ 356 : پری را دلبری چندین نباشد
غزل شمارهٔ 357 : پیش از آندم که می و میکده در عالم بود
غزل شمارهٔ 358 : پیش رخ نو دیده پری را نکو ندید
غزل شمارهٔ 359 : پیش رویت صنما وصف قمر نتوان کرد
غزل شمارهٔ 360 : پیش روی تو ماه را چه وجود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا
* زلف سنبل به نسیم سحری می‌آشفت
شعر کامل
حافظ
* عیب نبود گر ترنج از دست نشناسم که نیست
* در همه مصرم کسی چون یوسف کنعان عزیز
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* گفتا کجاست آفت گفتم به کوی عشقت
* گفتا که چونی آن جا گفتم در استقامت
شعر کامل
مولوی