لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سعدی_بوستانباب اول در عدل و تدبیر و رای
شمارهٔ 1-سر آغاز : شنیدم که در وقت نزع روان
شمارهٔ 2-حکایت در تدبیر و تأخیر در سیاست : ز دریای عمان برآمد کسی
شمارهٔ 3-گفتار اندر بخشایش بر ضعیفان : نه بر حکم شرع آب خوردن خطاست
شمارهٔ 4-در معنی شفقت بر حال رعیت : شنیدم که فرماندهی دادگر
شمارهٔ 5-حکایت در شناختن دوست و دشمن را : شنیدم که دارای فرخ تبار
شمارهٔ 6-گفتار اندر نظر در حق رعیت مظلوم : تو کی بشنوی نالهٔ دادخواه
شمارهٔ 7-هم در این معنی : خبر یافت گردن‌کشی در عراق
شمارهٔ 8-حکایت در معنی شفقت : یکی از بزرگان اهل تمیز
شمارهٔ 9-حکایت اتابک تکله : در اخبار شاهان پیشینه هست
شمارهٔ 10-حکایت ملک روم با دانشمند : شنیدم که بگریست سلطان روم
شمارهٔ 11-حکایت مرزبان ستمگار با زاهد : خردمند مردی در اقصای شام
شمارهٔ 12-گفتار اندر نگه داشتن خاطر درویشان : مها زورمندی مکن با کهان
شمارهٔ 13-حکایت در معنی رحمت با ناتوانان در حال توانایی : چنان قحط سالی شد اندر دمشق
شمارهٔ 14-حکایت : شبی دود خلق آتشی برفروخت
شمارهٔ 15-اندر معنی عدل و ظلم و ثمرهٔ آن : خبرداری از خسروان عجم
شمارهٔ 16-حکایت برادران ظالم و عادل و عاقبت ایشان : شنیدم که در مرزی از باختر
شمارهٔ 17-صفت جمعیت اوقات درویشان راضی : مگو جاهی از سلطنت بیش نیست
شمارهٔ 18-حکایت عابد و استخوان پوسیده : شنیدم که یک بار در حله‌ای
شمارهٔ 19-گفتار اندر نکوکاری و بد کاری و عاقبت آنها : نکوکار مردم نباشد بدش
شمارهٔ 20-حکایت شحنه مردم آزار : گزیری به چاهی در افتاده بود
شمارهٔ 21-حکایت حجاج یوسف : حکایت کنند از یکی نیکمرد
شمارهٔ 22-در نواخت رعیت و رحمت بر افتادگان : الا تا بغفلت نخفتی که نوم
شمارهٔ 23-حکایت در این معنی : یکی را حکایت کنند از ملوک
شمارهٔ 24-گفتار اندر بی‌وفائی دنیا : جهان ای پسر ملک جاوید نیست
شمارهٔ 25-در تغیر روزگار و انتقال مملکت : شنیدم که در مصر میری اجل
شمارهٔ 26-حکایت قزل ارسلان با دانشمند : قزل ارسلان قلعه‌ای سخت داشت
شمارهٔ 27-حکایت : چو الپ ارسلان جان به جان‌بخش داد
شمارهٔ 28-حکایت پادشاه غور با روستایی : شنیدم که از پادشاهان غور
شمارهٔ 29-حکایت مأمون با کنیزک : چو دور خلافت به مأمون رسید
شمارهٔ 30-حکایت درویش صادق و پادشاه بیدادگر : شنیدم که از نیکمردی فقیر

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* این خون کسی ریخته‌ای یا می سرخ است
* یا توت سیاهست که بر جامه چکیده‌ست
شعر کامل
سعدی
* به رنگ زرد قناعت کن از ریاض جهان
* که رنگ سرخ به خون جگر شود پیدا
شعر کامل
صائب تبریزی
* ز خاکی که خون سیاوش بخورد
* به ابر اندر آمد درختی ز گرد
شعر کامل
فردوسی