لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 331 : ز سرسبزی حیات جاودان بخشد تماشا را
غزل شمارهٔ 332 : به هر نوعی که می خواهد دلت بشکن دل ما را
غزل شمارهٔ 333 : چه می آری به گردش هر نفس آن چشم شهلا را؟
غزل شمارهٔ 334 : نمی گردد کف بی مغز مانع سیر دریا را
غزل شمارهٔ 335 : به خاموشی محیط معرفت کن جان گویا را
غزل شمارهٔ 336 : چنان دانسته می باید درین دنیا نهی پا را
غزل شمارهٔ 337 : نه بوی گل، نه رنگ لاله از جا می برد ما را
غزل شمارهٔ 338 : اگر غفلت نهان در سنگ خارا می کند ما را
غزل شمارهٔ 339 : اگر چه نیست غیر از کوه غم فریادرس ما را
غزل شمارهٔ 340 : نگردید آتشین رخساره ای فریادرس ما را
غزل شمارهٔ 341 : ندارد بحر و کان سرمایه دست و دل ما را
غزل شمارهٔ 342 : خدایا درپذیر این نعره مستانه ما را
غزل شمارهٔ 343 : نمی باشد ز بی برگی چراغی خانه ما را
غزل شمارهٔ 344 : ز بت چون پاک سازد بت شکن بتخانه ما را؟
غزل شمارهٔ 345 : دهن بستن ز آفت ها نگهبان است دل ها را
غزل شمارهٔ 346 : زبان برگ بود از ذکر خامش بوستانها را
غزل شمارهٔ 347 : سبک جولان کند شوق سبکروحش گرانها را
غزل شمارهٔ 348 : که دارد این چنین سرگشته و بی تاب دریا را؟
غزل شمارهٔ 349 : اگر چه گریه سرشار من، تر کرد دریا را
غزل شمارهٔ 350 : چه پروا از غبار خط مشکین است آن لب را؟
غزل شمارهٔ 351 : بزرگانی که مانع می شوند ارباب حاجت را
غزل شمارهٔ 352 : اگر از اهل ایمانی مهیا باش آفت را
غزل شمارهٔ 353 : به دست خود کند بیدادگر بنیاد دولت را
غزل شمارهٔ 354 : نهان کرده است رویت در نقاب حشر جنت را
غزل شمارهٔ 355 : مهیا شو دلا در عشق انواع ملامت را
غزل شمارهٔ 356 : ز چشم خلق پنهان دار کنج عزلت خود را
غزل شمارهٔ 357 : ندارد در خور من باده ای گردون مینایی
غزل شمارهٔ 358 : سبک از حرف بی مغزان نسازم گوهر خود را
غزل شمارهٔ 359 : مزن بر سنگ پیش سخت رویان گوهر خود را
غزل شمارهٔ 360 : ازان چون شمع می کاهم درین محفل تن خود را

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* خموش هر که شد از قیل و قال وارسته است
* نمی زنند دری را که از برون بسته است
شعر کامل
صائب تبریزی
* تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
* هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم
شعر کامل
حافظ
* مخدوم شمس دین است تبریز رشک چین است
* اندر بهار حسنش شاخ و شجر به رقص آ
شعر کامل
مولوی