لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 3721 : درشتی از فلک شیشه رنگ می بارد
غزل شمارهٔ 3722 : درین چمن سرسبز آن برهنه پا دارد
غزل شمارهٔ 3723 : کسی که با تو نشد آشنا که را دارد؟
غزل شمارهٔ 3724 : اگر چه قامت سرو اعتدال را دارد
غزل شمارهٔ 3725 : که می تواند ازان چشم چشم بردارد؟
غزل شمارهٔ 3726 : غریق عشق چه اندیشه از خطر دارد؟
غزل شمارهٔ 3727 : چه وسعت است که این بحر پرگهر دارد
غزل شمارهٔ 3728 : ز چهره تو بهشت آب و تاب بردارد
غزل شمارهٔ 3729 : تمام رس نبود باده ای که کف دارد
غزل شمارهٔ 3730 : هنوز نرگس او مستی ازل دارد
غزل شمارهٔ 3731 : ز نقشهای غریب آنچه جام جم دارد
غزل شمارهٔ 3732 : گلی که از عرق شرم دیده بان دارد
غزل شمارهٔ 3733 : کناره گرد خطرهای بیکران دارد
غزل شمارهٔ 3734 : دل رمیده ما شکوه از وطن دارد
غزل شمارهٔ 3735 : ز خود گسسته چه پروای آن و این دارد؟
غزل شمارهٔ 3736 : خوشم به باده گلگون که رنگ او دارد
غزل شمارهٔ 3737 : همین نه فاخته در سر هوای او دارد
غزل شمارهٔ 3738 : چه باده غنچه این باغ در سبو دارد؟
غزل شمارهٔ 3739 : گلی که بلبل ما برگ عیش ازو دارد
غزل شمارهٔ 3740 : کسی که دل به خیال تو در گرو دارد
غزل شمارهٔ 3741 : درین محیط چو غواص هرکه ته دارد
غزل شمارهٔ 3742 : شراب روز دل لاله را سیه دارد
غزل شمارهٔ 3743 : خوشا کسی که ز عالم کناره ای دارد
غزل شمارهٔ 3744 : شکفتگی ز می ناب تازگی دارد
غزل شمارهٔ 3745 : صراحیی که دم صبح قلقلی دارد
غزل شمارهٔ 3746 : به سینه هرکه تمنای نوگلی دارد
غزل شمارهٔ 3747 : خوش آن که از دو جهان گوشه غمی دارد
غزل شمارهٔ 3748 : چه باک حسن ز چشم پر آب می دارد؟
غزل شمارهٔ 3749 : چه باک دانه خال از گزند می دارد؟
غزل شمارهٔ 3750 : سیه دل از غم دنیا خطر نمی دارد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* منم دل پر از غم ز کردار خویش
* بغم بسته جان را ز تیمار خویش
شعر کامل
فردوسی
* عزیز مصر به رغم برادران غیور
* ز قعر چاه برآمد به اوج ماه رسید
شعر کامل
حافظ
* به خاک پای تو سوگند و جان زنده دلان
* که من به پای تو در مردن آرزومندم
شعر کامل
سعدی