لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 3691 : کجا حریص ملول از گزند می گردد؟
غزل شمارهٔ 3692 : سخن ز لعل لبت آبدار می گردد
غزل شمارهٔ 3693 : فلک ز لنگر من باوقار می گردد
غزل شمارهٔ 3694 : مرا دل از قد خم زنگ ناک می گردد
غزل شمارهٔ 3695 : اگر بهانه طفلان تمام می گردد
غزل شمارهٔ 3696 : ز باده چشم تو ظالم رحیم می گردد
غزل شمارهٔ 3697 : سری که در ره او بی کلاه می گردد
غزل شمارهٔ 3698 : ز نوبهار کجا گل شکفته می گردد؟
غزل شمارهٔ 3699 : زمانه ساز به رنگ زمانه می گردد
غزل شمارهٔ 3700 : ملال در دل بی مدعا نمی گردد
غزل شمارهٔ 3701 : ز می پرستی خود لاله برنمی گردد
غزل شمارهٔ 3702 : دل رمیده ملول از سفر نمی گردد
غزل شمارهٔ 3703 : نصیب خلق زیاد از نعم نمی گردد
غزل شمارهٔ 3704 : نمرده، عمر کسی جاودان نمی گردد
غزل شمارهٔ 3705 : جهان حیات کسی را ضمان نمی گردد
غزل شمارهٔ 3706 : بغیر اشک که راه نگاه من بندد
غزل شمارهٔ 3707 : ز شکوه گر لبم آن گلعذار می بندد
غزل شمارهٔ 3708 : زبان شکوه ما لعل یار می بندد
غزل شمارهٔ 3709 : کسی که عیب ترا پیش چشم بنگارد
غزل شمارهٔ 3710 : ترا کسی که به گلگشت بوستان آرد
غزل شمارهٔ 3711 : جز آن دهن که ازو خنده سر برون آرد
غزل شمارهٔ 3712 : چه غم ز خاطر ما دیدنی برون آرد؟
غزل شمارهٔ 3713 : فروغ ذره به چشم من آب می آرد
غزل شمارهٔ 3714 : نظاره لب میگون خمار می آرد
غزل شمارهٔ 3715 : چه نکهت است که باد بهار می آرد؟
غزل شمارهٔ 3716 : کجا به حال مرا چاره ساز می آرد؟
غزل شمارهٔ 3717 : نشاط عالم فانی ملال می آرد
غزل شمارهٔ 3718 : جواب نامه ما را صبا نمی آرد
غزل شمارهٔ 3719 : چنان کز آن لب خامش عتاب می بارد
غزل شمارهٔ 3720 : طراوتی که ز رخسار یار می بارد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ملامتگوی عاشق را چه گوید مردم دانا
* که حال غرقه در دریا نداند خفته بر ساحل
شعر کامل
سعدی
* گر من ز محبتت بمیرم
* دامن به قیامتت بگیرم
شعر کامل
سعدی
* از زبان شکوه ما عیش عالم تلخ شد
* تلخی کام شکر از تلخی بادام ماست
شعر کامل
صائب تبریزی