لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 5701 : به توبه راهنمون گشت باده نابم
غزل شمارهٔ 5702 : ز بیغمی نه ز مطرب ترانه می طلبم
غزل شمارهٔ 5703 : ادب گذشته بر روی یکدیگر دستم
غزل شمارهٔ 5704 : مرا که هست به دل کوه آهن از مردم
غزل شمارهٔ 5705 : ز سادگی است تمنای سود ازین مردم
غزل شمارهٔ 5706 : منم که از جگر لاله داغ می دزدم
غزل شمارهٔ 5707 : ز فکر پوچ درین شوره زار بی حاصل
غزل شمارهٔ 5708 : ز ناروایی خود این چنین که خوار شدم
غزل شمارهٔ 5709 : اگر دو روز درین تیره خاکدان ماندم
غزل شمارهٔ 5710 : به حرف تلخ ز لبهای یار خرسندم
غزل شمارهٔ 5711 : جمال یوسف ازین تیره خاکدان دیدم
غزل شمارهٔ 5712 : ز ابر تربیت روزگار نومیدم
غزل شمارهٔ 5713 : به جرم این که متاع هنر بود بارم
غزل شمارهٔ 5714 : گمان مبر که بغیر از تو آشنا دارم
غزل شمارهٔ 5715 : به حرف و صوف ز لب مهر از چه بردارم
غزل شمارهٔ 5716 : ز سر کلاه نمد را چگونه بردارم
غزل شمارهٔ 5717 : ز جوش عشق تو میخانه در بغل دارم
غزل شمارهٔ 5718 : ز خال روز سیاهی که داشتم دارم
غزل شمارهٔ 5719 : چگونه درد خود از مردمان نهان دارم
غزل شمارهٔ 5720 : کنون که با تو مکان در یک انجمن دارم
غزل شمارهٔ 5721 : چو خامه معنی نازک در آستین دارم
غزل شمارهٔ 5722 : نه ذوق صحبت و نه میل گفتگو دارم
غزل شمارهٔ 5723 : ز ضعف اگر نفس بال بسته ای دارم
غزل شمارهٔ 5724 : لب خموش و زبان گزیده ای دارم
غزل شمارهٔ 5725 : درین سفر که توکل شده است راهبرم
غزل شمارهٔ 5726 : به شور عشق و جنون همچو صبح مشهورم
غزل شمارهٔ 5727 : به لب نمی رسد از ضعف آه شبگیرم
غزل شمارهٔ 5728 : منم که فیض شراب از کتاب می گیرم
غزل شمارهٔ 5729 : ز بیم هجر شب وصل یار می لرزم
غزل شمارهٔ 5730 : اگر چه در چمن روزگار خار و خسم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* تواضع سر رفعت افرازدت
* تکبر به خاک اندر اندازدت
شعر کامل
سعدی
* اگر آلوده درمان نسازی درد را صائب
* ز بیماری همان بیمار داری می شود پیدا
شعر کامل
صائب تبریزی
* وفا خار ره است، ارنه برای آشیان ما
* به هر گلشن که باشد، مشت خاری می شود پیدا
شعر کامل
صائب تبریزی