لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 781 : خیمه نوروز بر صحرا زدند
غزل شمارهٔ 782 : عافیت را بر زمین گردی نماند
غزل شمارهٔ 783 : بزم ما را یک دو خواب آلوده اند
غزل شمارهٔ 784 : هر که را یاری چو تو سرکش بود
غزل شمارهٔ 785 : هر که را با تو سر و کاری بود
غزل شمارهٔ 786 : آنچه بتوان، در غمت جان می کشد
غزل شمارهٔ 787 : ترک من چون تیر مژگان برکشد
غزل شمارهٔ 788 : ای که بر من جور تو بسیار شد
غزل شمارهٔ 789 : آخر این دردم به درمان کی رسد
غزل شمارهٔ 790 : لعل شیرینی چو خندان می شود
غزل شمارهٔ 791 : شکل موزونت که در دل جا کند
غزل شمارهٔ 792 : گر کسی در عشق آهی می کند
غزل شمارهٔ 793 : بر رخت چون زلف پر خم بگذرد
غزل شمارهٔ 794 : هر که دل با دلربایی می نهد
غزل شمارهٔ 795 : مردمی نرگس او می داند
غزل شمارهٔ 796 : گل ز روی تو فرو می ریزد
غزل شمارهٔ 797 : دلم از بخت گهی شاد نبود
غزل شمارهٔ 798 : گر سخن زان لب چون نوش شود
غزل شمارهٔ 799 : زاهد ما دوش باز در ره بت پا نهاد
غزل شمارهٔ 800 : یار قبا چست کرد، رخش به میدان برید
غزل شمارهٔ 801 : هیچ کس از باغ و بر بوی وفایی ندید
غزل شمارهٔ 802 : نیست به دست امید بخت مرا آن کمند
غزل شمارهٔ 803 : باز گرفتار شد دل که درین سینه بود
غزل شمارهٔ 804 : دل که به غم داد تن آرزوی جان خرید
غزل شمارهٔ 805 : غمزه مردم کشی پرده صبرم درید
غزل شمارهٔ 806 : من نشنیدم که خط بر آن نویسند
غزل شمارهٔ 807 : صبح دمان بخت من ز خواب در آمد
غزل شمارهٔ 808 : از در من دوش کان نگار در آمد
غزل شمارهٔ 809 : روی نکو بی وجود ناز نباشد
غزل شمارهٔ 810 : دلبر من دوش که مهمان رسید

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* می رسد جاذبه عشق به فریاد مرا
* یوسف آن نیست که پیوسته درین چاه بود
شعر کامل
صائب تبریزی
* می توان کردن به نرمی راه در دلهای سخت
* رشته از همواری خود غوطه در گوهر زده است
شعر کامل
صائب تبریزی
* برخیز که در سایه سروی بنشینیم
* کان جا که تو بنشینی بر سرو قیامست
شعر کامل
سعدی